لیست جاهای دیدنی آرژانتین 🇦🇷 | لوکیشن + راه‌های دسترسی 📸 🇦🇷
جاهای دیدنی آرژانتین از آن دسته دیدنی‌هایی هستند که هر مسافر عاشق طبیعت و فرهنگ، دست‌کم یک‌بار در عمرش باید آن‌ها را ببیند. از شکوه خیره‌کننده آبشارهای ایگواسو گرفته تا سکوت اسرارآمیز سرزمین یخچال‌های پاتاگونیا، آرژانتین کشوری است که در هر گوشه‌اش می‌توان داستانی تازه کشف کرد. اگر رویای دیدن دنیایی پر از ماجراجویی را دارید، تور آرژانتین بامبو اکوتور را از دست ندهید. این مجموعه مجری مستقیم تورهای گردشگری آرژانتین است و تمام مراحل سفر را (دریافت ویزا، رزرو اقامت، ترانسفر، برنامه‌ریزی گردش و…) را انجام میدهد تا با خیال راحت از سفر خود لذت ببرید.
در ادامه این مطلب، قرار است درباره معروف ترین و زیباترین جاهای دیدنی آرژانتین صحبت کنیم تا بدانید چرا این کشور باید مقصد بعدی سفرتان باشد.
لیست بهترین جاهای دیدنی آرژانتین
آبشارهای ایگواسو؛ شگفتی طبیعی در مرز آرژانتین و برزیل
آبشارهای شگفت‌انگیز ایگواسو (Iguazu Falls) در مرز مشترک آرژانتین و برزیل قرار دارند و از مشهورترین جاذبه‌های طبیعی آمریکای جنوبی به‌شمار می‌روند. این آبشارها در شمال‌شرق آرژانتین، در استان میسیونِس (Misiones) و در نزدیکی شهر پورتو ایگواسو (Puerto Iguazú) قرار گرفته‌اند. بخش دیگر این آبشارها نیز در خاک برزیل و نزدیکی شهر فوز دو ایگواسو (Foz do Iguaçu) واقع شده است.
این مجموعه شامل بیش از ۲۷۰ آبشار است که در دل جنگل‌های بارانی پارک ملی ایگواسو جریان دارند و هر سال میلیون‌ها گردشگر را به خود جذب می‌کنند.
ویژگی‌های آبشارهای ایگواسو
آبشارهای ایگواسو بیش از ۸۰ متر ارتفاع و حدود ۲.۷ کیلومتر پهنا دارند. معروف‌ترین بخش آن گلوگاه شیطان (Devil’s Throat) است که پرآب‌ترین و مرتفع‌ترین نقطه مجموعه محسوب می‌شود. همچنین، در اطراف آبشارها گونه‌های متنوعی از پرندگان و حیوانات استوایی زندگی می‌کنند.
چرا باید آبشارهای ایگواسو را دید؟
زیبایی خیره‌کننده، چشم‌اندازهای مه‌آلود و صدای رعدآسای سقوط آب، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی می‌سازند. ایگواسو همچنین در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
مسیرهای دسترسی به آبشار ایگواسو در آرژانتین
از بوینس آیرس روزانه پروازهای مستقیم به فرودگاه پورتو ایگواسو انجام می‌شود و حدود دو ساعت زمان می‌برد. از کوردوبا نیز می‌توان با پرواز مستقیم یا با اتوبوس (حدود ۱۶ ساعته) به این مقصد رسید. مسافران مندوسا معمولاً با پروازهای دارای توقف در بوینس آیرس یا کوردوبا سفر می‌کنند که در مجموع حدود ۵ تا ۶ ساعت طول می‌کشد.
پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا؛ سرزمین یخ و ماجراجویی
پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا (Los Glaciares National Park)، شگفت‌انگیزترین مناظر طبیعی جهان، در استان سانتا کروز (Santa Cruz) واقع شده و نزدیک‌ترین شهر به آن اِل کالافاته (El Calafate) است. بخشی از این پارک در مرز شیلی قرار دارد و با پارک ملی تورس دل پاین (Torres del Paine National Park) هم‌مرز است.
این پارک، در قلب ناحیه پاتاگونیا و جنوب غربی آرژانتین، سرزمینی از یخ، کوه و دریاچه است که هر گردشگری را مجذوب سکوت و عظمت طبیعت می‌کند.
ویژگی‌های پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا
پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا با وسعت بیش از ۷۲۶ هزار هکتار، بزرگ‌ترین پارک ملی آرژانتین است که حدود ۳۰ درصد آن را یخ و برف پوشانده و شامل ۴۷ یخچال طبیعی از جمله یخچال‌های معروف پریتو مورنو (Perito Moreno)، اوپسالا (Upsala) و اسپگاتسینی (Spegazzini) می‌شود. چشم‌اندازهای کوه‌های فیتز روی (Fitz Roy) و سرو تورّه (Cerro Torre) نیز از نقاط شاخص آن هستند.
چرا پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا را باید دید؟
پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا یکی از معدود نقاط جهان است که یخچال‌ها هنوز در حال پیشروی‌اند. مناظر شگفت‌انگیز کوه‌ها، دریاچه‌ها و یخچال‌ها فرصتی استثنایی برای عکاسی و طبیعت‌گردی فراهم می‌کند. همچنین، جالب است بدانید که این پارک ملی از سال ۱۹۸۱ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
راه‌های دسترسی به پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا
برای رفتن به پارک ملی یخچال‌های پاتاگونیا، می‌توان از بوینس آیرس با پرواز مستقیم حدود سه‌ساعته به شهر اِل کالافاته (El Calafate) رسید و سپس با یک‌ونیم ساعت رانندگی وارد پارک شد. از باریلوشه (Bariloche) نیز پرواز حدود دو ساعت یا مسیر زمینی ۲۴ ساعته تا اِل کالافاته وجود دارد. همچنین از اوشایا (Ushuaia) می‌توان با پرواز حدود یک ساعت و بیست دقیقه به اِل کالافاته رفت و از آنجا با طی کردن مسیری زمینی، به ورودی پارک رسید.
اوشایا؛ جنوبی‌ترین شهر جهان و دروازه قطب جنوب
در انتهای قاره آمریکای جنوبی، جایی که کوه‌ها به دریا می‌رسند، شهری کوچک و شگفت‌انگیز به نام اوشایا (Ushuaia) یا اوسوایا قرار دارد. این شهر، محصور میان کوه‌های پوشیده از برف و آب‌های سرد، در جنوب استان تیِرا دل فوِگو (Tierra del Fuego) در آرژانتین و در کنار کانال بیگل (Beagle Channel) واقع شده است.
اوشایا، آخرین نقطه مسکونی پیش از قطب جنوب محسوب می‌شود و به‌دلیل موقعیت خاصش، به «پایان دنیا» معروف شده است.
ویژگی‌های اوشایا
اوشایا دنیایی از زیبایی‌های ناب طبیعت است؛ جایی که کوه‌های پوشیده از برف، جنگل‌های سبز و بادخیز و آب‌های سرد جنوبی در کنار هم منظره‌ای جادویی ساخته‌اند. می‌توانید در پارک ملی تیِرا دل فوِگو میان درختان و دریاچه‌های بکر پیاده‌روی کنید، با قایق در کانال بیگل به تماشای پنگوئن‌ها و فوک‌ها بروید یا در سکوت آب‌ها صدای نهنگ‌ها را بشنوید.
چرا باید اوشایا را دید؟
اگر می‌پرسید که چرا باید اوشایا را دید، پاسخ این است: چون هیچ جای دیگری روی زمین مثل اوشایا حس واقعی «پایان دنیا» را به شما نمی‌دهد! همانطور که گفتیم این شهر دروازه ورود به قطب جنوب محسوب می‌شود و پر از تجربه‌های خاص و به‌یادماندنی است؛ از بازدید جزیره پنگوئن‌ها و سوار شدن بر قطار معروف «پایان دنیا» گرفته تا گشتوگذار در کافه‌های دنج بندر و تماشای غروب خورشید بر فراز کانال بیگل، جایی که آسمان و دریا در هم محو می‌شوند.
راه‌های دسترسی به اوشایا
راه اصلی رسیدن به اوشایا از طریق پرواز است. بیشتر مسافران از بوینس آیرس با پرواز مستقیم حدود سه ساعت و نیمه به این شهر می‌رسند. همچنین از ال کالافاتِه و باريلوشه (Bariloche) نیز پروازهای کوتاه انجام می‌شود. سفر زمینی نیز ممکن است؛ اما به‌دلیل عبور از مرز شیلی و شرایط آب‌وهوایی، طولانی‌تر است.
پارک ملی تیرا دل فوئگو؛ طبیعت بکر در انتهای دنیا
پارک ملی تیرا دل فوئگو (Tierra del Fuego National Park) در جنوبی‌ترین نقطه آرژانتین و قاره آمریکا و در نزدیکی شهر اوشایا قرار دارد و یکی از خاص‌ترین جاذبه‌های طبیعی آرژانتین است؛ با چشم‌اندازهای شگفت‌انگیزی از کوه‌های پوشیده از برف، دریاچه‌های یخچالی و جنگل‌های انبوه. اینجا جایی است که جاده پان‌آمریکن (Pan-American Highway) به پایان می‌رسد و طبیعت در بکرترین حالت خود دیده می‌شود.
این پارک تنها ۱۳ کیلومتر با مرکز شهر فاصله دارد و مرز جنوبی آن به کانال بیگل (Beagle Channel) می‌رسد. موقعیت این پارک، جایی میان کوه‌های آند (Andes Mountains) و آب‌های سرد اقیانوس اطلس جنوبی است که باعث شده یکی از دورافتاده‌ترین و بکرترین مناطق طبیعی جهان باشد.
ویژگی‌های پارک ملی تیرا دل فوئگو
پارک ملی تیرا دل فوگو با وسعت حدود ۶۳۰ کیلومتر مربع، تنها پارک ملی آرژانتین است که همزمان جنگل، کوه و دریا را در خود جای داده است. در اینجا می‌توانید گونه‌های بومی متعددی مانند گواناکو (Guanaco)، روباه آند (Andean Fox) و دارکوب ماژلانی (Magellanic Woodpecker) را مشاهده کنید و از مناظر جذاب کوه، جنگل و خلیج لذت ببرید.
چرا باید پارک ملی تیرا دل فوئگو را دید؟
تیرا دل فوئگو نماد پایان دنیا (End of the World) و دروازه‌ای به سرزمین‌های قطبی است. مسیرهای پیاده‌روی ساحلی (Coastal Trails)، مناظر خارق‌العاده کانال بیگل از جاذبه‌های خاص این منطقه هستند که نباید دیدن آن‌ها را از دست دهید.
راه‌های دسترسی به پارک ملی تیرا دل فوئگو
برای رسیدن به پارک ملی تیرا دل فوئگو، ساده‌ترین مسیر از شهر اوشایا است که تنها ۲۰ دقیقه با آن فاصله دارد. از بوینس آیرس نیز می‌توان با پرواز مستقیم حدود ۳.۵ ساعته به اوشایا رسید و سپس زمینی به سمت پارک رفت. همچنین از ال کالافاتِه (El Calafate) نیز می‌توان با پرواز یا اتوبوس به اوشایا رفت و از آنجا وارد پارک شد.
مندوزا؛ سرزمین تاکستان‌ها و شراب
مندوزا یکی از مهم‌ترین مقاصد گردشگری غرب آرژانتین است که تلفیقی از طبیعت کوهستانی، تاکستان‌های گسترده و فرهنگ محلی پویا را در خود جای داده است. این شهر که در غرب آرژانتین و در دامنه رشته‌کوه آند قرار دارد، مرکز استان مندوزا محسوب می‌شود و در میان بوینس آیرس و سانتیاگو شیلی واقع شده است.
مندوزا نه‌تنها مرکز صنعت شراب آرژانتین محسوب می‌شود، بلکه به‌دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش در مسیر کوه‌های آند، مقصدی محبوب برای علاقه‌مندان به طبیعت و ماجراجویی است.
ویژگی‌های مندوزا آرژانتین
مندوزا پایتخت شراب آرژانتین و از مهم‌ترین مناطق شراب‌سازی در آمریکای جنوبی است. خاک حاصلخیز و آبوهوای خشک آن شرایط ایده‌آلی برای پرورش انگور فراهم کرده است. پارک سان مارتین (Parque San Martín)، مجسمه سرو دلا گلوریا (Cerro de la Gloria) و میدان‌های تاریخی مانند پلازا اسپانیا (Plaza España) از جاذبه‌های شهری آن به‌شمار می‌روند.
چرا باید مندوزا را دید؟
زیبایی طبیعی، تاکستان‌های وسیع و فرهنگ مهمان‌نواز محلی، مندوزا را به شهری منحصربه‌فرد تبدیل کرده است. در اینجا می‌توان ترکیبی از آرامش طبیعت، طعم شراب‌های مشهور و مناظر کوهستانی آند را تجربه کرد.
راه‌های دسترسی به مندوزا آرژانتین
به‌راحتی می‌توان از شهرهای بزرگ آرژانتین به مندوزا دسترسی داشت. پرواز از بوینس آیرس حدود یک ساعت و نیم زمان می‌برد و مسیر زمینی آن نزدیک به ۱۲ ساعت است. از کوردوبا نیز پرواز به این مقصد، حدود یک ساعت طول می‌کشد. همچنین، از سانتیاگو شیلی نیز می‌توان با عبور از گذرگاه کوهستانی آند در حدود ۶ ساعت به مندوزا رسید.
یخچال پریتو مورنو؛ دیوار یخی زنده و خیره‌کننده پاتاگونیا
یخچال پریتو مورنو (Perito Moreno Glacier) یکی از شگفت‌انگیزترین پدیده‌های طبیعی آرژانتین است که با رنگ آبی درخشان و صدای شکستن یخ‌هایش، چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند. این یخچال در جنوب غرب آرژانتین و در پارک ملی یخچال‌های طبیعی لس گلاسیرس (Los Glaciares National Park) در منطقه پاتاگونیا واقع شده و نزدیک‌ترین شهر به آن، اِل کالافاته (El Calafate) است که حدود ۷۵ کیلومتر با یخچال فاصله دارد.
یخچال عظیم و تماشایی پریتو مورنو، از معدود یخچال‌های جهان به شمار می‌رود که هنوز در حال رشد است.
ویژگی‌های یخچال پریتو مورنو
یخچال پریتو مورنو به طول ۳۰ کیلومتر و ارتفاع دیوارههای تا ۷۰ متری به دریاچه لاگو آرخنتینو (Lago Argentino) ختم می‌شود. مسیرهای چوبی طراحی‌شده در اطراف آن، امکان تماشای نزدیک و ایمن از فاصله چند صد متری را فراهم می‌کند.
چرا باید یخچال پریتو مورنو دید؟
پریتو مورنو یکی از معدود یخچال‌های فعال جهان است که به‌طور مداوم در حال پیشروی است. منظره شکستن بلوک‌های عظیم یخ و سقوط آن‌ها در آب صحنه‌ای است که هر گردشگری باید حداقل یک‌بار در زندگی ببیند. ترکیب رنگ‌های آبی و سفید و انعکاس نور خورشید روی سطح یخ‌ها نیز منظره‌ای فراموش‌نشدنی خلق می‌کند که دیدن آن خالی از لطف نیست.
راه‌های دسترسی به یخچال پریتو مورنو
برای دیدن یخچال پریتو مورنو، بهترین راه این است که خود را به شهر ال کالافاته برسانید که تنها ۹۰ دقیقه با آن فاصله دارد. اتوبوس‌های روزانه از مرکز شهر به‌سمت پارک ملی لس گلاسیرس حرکت می‌کنند. گردشگران می‌توانند با پرواز مستقیم از بوینس آیرس به ال کالافاته برسند و از آنجا با تور، تاکسی یا خودرو اجاره‌ای راهی پارک شوند. همچنین، از شهر اوشایا نیز امکان سفر هوایی یا زمینی تا ال کالافاته وجود دارد.
پورتو مادرین و شبه‌جزیره والدس؛ قلمرو نهنگ‌ها و حیات‌وحش دریایی
شهر پورتو مادرین (Puerto Madryn) در ساحل اقیانوس اطلس آرژانتین، دروازه‌ای به دنیای حیات‌وحش پاتاگونیا به‌شمار می‌رود. این شهر ساحلی با حال‌و‌هوای آرام، چشم‌اندازهای دریایی و دسترسی آسان به شبه‌جزیره والدس (Peninsula Valdés)، بهعنوان یکی از بهترین نقاط جهان برای تماشای نهنگ‌ها و سایر گونه‌های دریایی شناخته می‌شود.
به لحاظ جغرافیایی، پورتو مادرین در استان چووبوت (Chubut) در جنوب شرقی آرژانتین و در سواحل خلیج نوِوو (Golfo Nuevo) قرار دارد. این شهر حدود ۱۱۰ کیلومتر از شهر تریلو (Trelew) و نزدیک به ۱۵ ساعت با اتوبوس از بوینس آیرس (Buenos Aires) فاصله دارد. شبه‌جزیره والدس نیز در شمال پورتو مادرین واقع شده و با رانندگی حدود یک ساعت زمان لازم است تا به آنجا برسید. این منطقه بخشی از پاتاگونیا محسوب می‌شود و از نظر جغرافیایی، بین دشت‌های خشک داخلی و سواحل آتلانتیک قرار گرفته است. ترکیب طبیعت، اکوتوریسم و فرهنگ محلی، پورتو مادرین را به مقصدی جذاب برای علاقه‌مندان به سفرهای طبیعت‌محور تبدیل می‌کند.
ویژگی‌های پورتو مادرین و شبه‌جزیره والدس
پورتو مادرین شهری ساحلی با خیابان‌های آرام، اسکله‌ای دیدنی و مجموعه‌ای از کافه‌ها و رستوران‌های محلی است که طعم غذاهای دریایی آن شهرت زیادی دارد. پیاده‌روی در امتداد ساحل و تماشای غروب آفتاب اسکله از محبوب‌ترین تفریحات گردشگران به‌شمار می‌رود. در مقابل آن، شبه‌جزیره والدس با زیست‌بوم منحصربه‌فرد خود، میزبان نهنگ‌های جنوبی، شیرهای دریایی، فیل‌های دریایی، دلفین‌ها و پنگوئن‌های ماژلانی است. این منطقه در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده و یکی از معدود مکان‌هایی است که می‌توان چرخه زندگی گونه‌های دریایی را از نزدیک مشاهده کرد.
چرا باید پورتو مادرین و شبه‌جزیره والدس را دید؟
در شبه‌جزیره والدس، در فصل‌های مشخصی از سال، نهنگ‌های عظیم‌الجثه درست در چند قدمی ساحل دیده می‌شوند و تورهای قایق‌سواری امکان مشاهده نزدیک‌تر آن‌ها را فراهم می‌سازند. افزون بر آن، بازدید از کلونی‌های بزرگ پنگوئن در پونتا تومبو (Punta Tombo) و تماشای فیل‌های دریایی در ساحل، از دیگر جاذبه‌های منطقه است. برای علاقه‌مندان به اکوتوریسم، عکاسی طبیعت و سفرهای آرام در دل مناظر بکر پاتاگونیا، این مقصد یکی از گزینه‌های بی‌رقیب محسوب می‌شود.
راه‌های دسترسی به پورتو مادرین و شبه‌جزیره والدس
برای دسترسی به پورتو مادرین، سریع‌ترین گزینه پرواز از بوینس آیرس به شهر تریلو (Trelew) است که حدود ۲ ساعت زمان می‌برد و پس از آن با یک ساعت رانندگی می‌توان به پورتو مادرین رسید. همچنین، اتوبوس‌های بین‌شهری از بوینس آیرس، باريلوشه (Bariloche) و کومودورو ریواداویا (Comodoro Rivadavia) به مقصد این شهر حرکت می‌کنند. مسیر زمینی از بوینس آیرس حدود ۱۵ ساعت طول می‌کشد؛ اما مناظر جاده‌ای پاتاگونیا، این سفر را به یک خاطره فراموش‌نشدنی بدل می‌کنند.
آتشفشان لانین؛ قله‌ای باشکوه در مرز آرژانتین و شیلی
آتشفشان لانین (Lanín Volcano) یکی از قله‌های رشته‌کوه آند است که در مرز مشترک آرژانتین و شیلی قرار دارد. آتشفشان لانین در مرز جنوبی استان نئوکن (Neuquén) در آرژانتین و ناحیه آروکانیا (Araucanía) در شیلی واقع شده است. این قله در محدوده پارک ملی لانین در آرژانتین و پارک ملی ویاریکا در شیلی قرار دارد. در شمال آن دریاچه ترومن (Tromen Lake) و در جنوب دریاچه پایمون (Paimún Lake) دیده می‌شود. لانین بخشی از منطقه موسوم به «تقسیم آب‌های اقیانوس اطلس و آرام» است و دقیقاً روی خط مرزی دو کشور قرار دارد. شهرهای خونین ده لوس آندس (Junín de los Andes) در آرژانتین و پوکن (Pucón) در شیلی نزدیک‌ترین شهرها به این آتشفشان هستند.
این آتشفشان مخروطی‌شکل و پوشیده از یخ، نه‌تنها از نظر زمین‌شناسی اهمیت دارد، بلکه بهعنوان نماد طبیعی استان نئوکن (Neuquén) نیز شناخته می‌شود. با ارتفاع ۳۷۴۷ متر از سطح دریا، لانین یکی از مرتفع‌ترین آتشفشان‌های جنوب قاره آمریکا است و جلوه‌ای باشکوه از هماهنگی میان کوه، برف و آسمان آند را به نمایش می‌گذارد.
ویژگی‌های آتشفشان لانین
لانین یک آتشفشان چینه‌ای (Stratovolcano) با ساختاری متقارن و پوشیده از یخچال‌های طبیعی است. مخروط بلند و سفیدرنگ آن، حاصل فوران‌های متوالی گدازه‌های بازالتی و داسیتی طی دوره‌های زمین‌شناسی مختلف است. مطالعات زمین‌شناسی نشان میدهد آخرین فعالیت آتشفشانی آن حدود ۵۶۰ سال پیش از میلاد رخ داده است. لانین در امتداد زنجیره‌ای از ۳ آتشفشان بزرگ شامل ویاریکا (Villarrica) و کئتروپیان (Quetrupillán) قرار دارد که همگی توسط یک گسل فعال تغذیه می‌شوند. این کوه به‌دلیل شکل متقارن، رنگ سفید دائمی و چشم‌انداز وسیع اطرافش، یکی از نمادهای تصویری پاتاگونیا محسوب می‌شود.
چرا باید آتشفشان لانین را دید؟
آتشفشان لانین برای طبیعت‌دوستان، کوهنوردان و عکاسان یک مقصد فوق‌العاده است. صعود به قله آن که به مجوز پارک ملی نیاز دارد، تجربه‌ای نفس‌گیر از عبور از مسیرهای پوشیده از برف، جنگل‌های آرائوکاریای بومی و دریاچه‌های آبی در دامنه‌ها را به همراه دارد. چشم‌انداز قله، منظره‌ای شگفت‌انگیز از رشته‌کوه آند و مرز دو کشور را آشکار می‌کند. علاوه بر صعود، بازدید از منطقه برای تماشای طبیعت بکر، مشاهده یخچال‌ها و تجربه آرامش پارک ملی لانین نیز ارزشمند است.
راه‌های دسترسی به آتشفشان لانین
نزدیک‌ترین مسیر دسترسی به آتشفشان از شهر خونین ده لوس آندس (Junín de los Andes) در آرژانتین است که حدود ۶۰ کیلومتر تا پای کوه فاصله دارد. مسیر شمالی از کنار دریاچه ترومن و گذرگاه بین‌المللی مامویل مالال (Mamuil Malal Pass) آغاز می‌شود و از طریق جاده استانی شماره ۶۰ قابل دسترسی است. مسیر جنوبی نیز از دریاچه هوئچولافکن (Huechulafquen) و جاده استانی شماره ۶۱ می‌گذرد. مسافران از شهرهای بزرگ‌تری مانند سان مارتین ده لوس آندس (San Martín de los Andes) یا نئوکن (Neuquén) نیز می‌توانند با خودرو یا اتوبوس به خونین ده لوس آندس برسند. از سمت شیلی نیز شهر پوکن (Pucón) بهترین گزینه برای دسترسی به دامنه غربی آتشفشان است.
دره کافایات؛ سرزمین صخره‌ها و تاکستان‌های باستانی
دره کافایات (Cafayate Valley) که در دل رشته‌کوه‌های کالچا‌کی (Valles Calchaquíes) قرار دارد، به خاطر مناظر سنگی منحصربه‌فرد، تاکستان‌های گسترده و معماری استعماری شهر کوچک کافایات شهرت یافته و یکی از مهم‌ترین قطب‌های تولید شراب در این کشور به شمار می‌رود.
دره کافایات در استان سالتا (Salta) در شمال‌غرب آرژانتین واقع شده است. شهر کافایات در ارتفاع حدود ۱۶۸۰ متری از سطح دریا نیز در قلب این دره قرار دارد. این منطقه حدود ۱۸۹ کیلومتر از شهر سالتا و بیش از ۱۳۰۰ کیلومتر از بوینس آیرس (Buenos Aires) فاصله دارد. قرارگیری آن در مسیر جاده دیدنی کالچا‌کی باعث شده دسترسی به دره با چشم‌اندازهایی تماشایی از کوه‌ها و صخره‌های سرخ‌رنگ همراه باشد.
ویژگی‌های دره کافایات
کافایات دره‌ای نیمه‌بیابانی با زمین‌های حاصلخیز و آبوهوای خشک و معتدل است که سالانه کمتر از ۲۵۰ میلی‌متر بارش دارد. ترکیب این اقلیم با ارتفاع زیاد، شرایط ایده‌آلی برای پرورش انگور به‌خصوص گونه تورونتس (Torrontés) فراهم کرده و این منطقه را به یکی از مراکز اصلی شراب‌سازی آرژانتین بدل ساخته است. در اطراف شهر، چشم‌اندازهایی از تپه‌های ماسه‌سنگی، صخره‌های تراش‌خورده و شکل‌های طبیعی مانند آمفی‌تئاتر (Amphitheater) و گلوی شیطان (Devil’s Throat) دیده می‌شود که حاصل میلیون‌ها سال فرسایش زمین هستند.
چرا باید دره کافایات را دید؟
گردشگران می‌توانند در مسیر جاده کالچا‌کی از مناظر کوه‌های رنگارنگ، صخره‌های عجیب و تاکستان‌های گسترده لذت ببرند و در عین حال، با بازدید از کارخانه‌های شراب‌سازی محلی، طعم خاص شراب‌های تورونتس را بچشند. شهر کوچک کافایات نیز با معماری استعماری، کلیسای قدیمی و خیابان‌های آرامش، فضایی دلپذیر برای استراحت و آشنایی با فرهنگ شمال آرژانتین دارد.
راه‌های دسترسی به دره کافایات
بهترین مسیر دسترسی به کافایات از شهر سالتا (Salta City) است که با خودروی شخصی یا اتوبوس حدود ۴ ساعت زمان می‌برد. این مسیر از میان جاده دیدنی کِبرادا دِ لِس کُنشاس (Quebrada de las Conchas) می‌گذرد که یکی از زیباترین مسیرهای طبیعی آرژانتین محسوب می‌شود. از بوینس آیرس نیز می‌توان با پرواز به شهر سالتا رفت و سپس با خودرو یا تور محلی به سمت کافایات حرکت کرد. همچنین، از شهر تافی دل واله (Tafí del Valle) در استان توکومان (Tucumán) نیز مسیر زمینی برای دسترسی به این دره وجود دارد.
گورستان ریکولتا؛ آرامگاه چهره‌های سرشناس
گورستان ریکولتا (Recoleta) در بوینس آیرس، نه فقط آرامگاه ابدی شخصیت‌های برجسته تاریخ آرژانتین، بلکه یکی از مهم‌ترین نمادهای فرهنگی و هنری این کشور است. این گورستان با معماری نئوکلاسیک، مجسمه‌های سنگی پیچیده و آرامگاه‌هایی که به‌دقت همچون یک شهر کوچک طراحی شده‌اند، ترکیبی از تاریخ، هنر و حافظه جمعی ملت آرژانتین را در خود جای داده است. بازدید از این گورستان، به‌منزله ورود به موزه‌ای روباز است که روایتگر زندگی و مرگ نخبگان و چهره‌های تأثیرگذار این سرزمین است.
گورستان ریکولتا در منطقه‌ای به همین نام، در شمال شهر بوینس آیرس واقع شده است. این محله از قدیمی‌ترین و مجلل‌ترین مناطق پایتخت محسوب می‌شود و فاصله کمی با کلیسای نئوکلاسیک نوسترا سنورا دل پیلار (Nuestra Señora del Pilar) و موزه ملی هنرهای زیبا (The National Museum of Fine Arts) دارد. ورودی اصلی گورستان در خیابان خوزه اورتیز (Junín Street) قرار گرفته و به‌راحتی با وسایل حمل‌ونقل عمومی از هر نقطه شهر قابل دسترسی است.
ویژگی‌های گورستان ریکولتا
ریکولتا همچون شهری مینیاتوری از مرمر و برنز ساخته شده است؛ شبکه‌ای از خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده که میان آن‌ها بیش از ۴هزار و ۵۰۰ آرامگاه خانوادگی و مقبره‌های باشکوه قرار دارد. بسیاری از این آرامگاه‌ها اثر دست معماران و مجسمه‌سازان برجسته قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی هستند. سبک‌های معماری از نئوکلاسیک تا آرت‌نوو در این فضا در کنار هم دیده می‌شود. آرامگاه‌های شخصیت‌های معروفی مانند اِوا پرون (Eva Perón)، رودریگو آلویر (Rodolfo Alvear)، نویسندگان، رؤسای جمهور، نظامیان و هنرمندان بزرگ در اینجا قرار دارد. علی‌رغم نبود فضای سبز گسترده، حضور مجسمه‌ها، ستون‌ها و شیشه‌های رنگی کلیسا‌مانند، جلوه‌ای روحانی به محوطه داده است.
چرا باید گورستان ریکولتا را دید؟
ریکولتا فقط یک گورستان نیست، بلکه گنجینه‌ای از تاریخ سیاسی، اجتماعی و هنری آرژانتین است. هر آرامگاه داستانی دارد: از عشق و تراژدی گرفته تا افتخار و قدرت. بازدید از این مکان فرصتی برای درک هویت فرهنگی آرژانتین و آشنایی با چهره‌هایی است که مسیر این کشور را شکل داده‌اند. افزون بر این، گورستان ریکولتا یکی از زیباترین نمونه‌های هنر تدفینی در جهان به شمار می‌رود و تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای علاقه‌مندان به تاریخ، عکاسی و معماری فراهم می‌کند.
راه‌های دسترسی به گورستان ریکولتا
برای رسیدن به گورستان ریکولتا، ساده‌ترین مسیر از مرکز شهر بوینس آیرس است؛ تنها با چند دقیقه رانندگی یا استفاده از مترو خط D (ایستگاه Pueyrredón یا Las Heras) می‌توان به محله ریکولتا رسید. گردشگرانی که از دیگر شهرهای مهم مانند کوردوبا (Córdoba) یا روساریو (Rosario) سفر می‌کنند، می‌توانند با پروازهای داخلی یا اتوبوس‌های بین‌شهری به بوینس آیرس بیایند و سپس از طریق وسایل حمل‌ونقل عمومی به مقصد برسند. فاصله گورستان تا فرودگاه بین‌المللی اِزه‌ایزا (Ezeiza International Airport) حدود ۴۵ دقیقه است.
پارک ملی تالامپایا؛ صخره‌های سرخ و چشم‌اندازهای فرازمینی
پارک ملی تالامپایا در کنار پارک ایشی‌گوآلاستو (Ischigualasto) در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. این پارک با مناظری از دیوارههای سرخ‌رنگ و دره‌های تراش‌خورده توسط باد و آب، تصویری خیره‌کننده از میلیون‌ها سال تاریخ زمین‌شناسی را پیش چشم بازدیدکنندگان می‌گذارد. تالامپایا نه‌تنها پناهگاهی برای گونه‌های گیاهی و جانوری بومی است، بلکه بهعنوان یک موزه طبیعی در فضای باز، روایتگر دوران دایناسورها و تحولات زمین در دوره‌های باستانی محسوب می‌شود.
این پارک در شرق و مرکز استان لاریوخا (La Rioja) در آرژانتین واقع شده و مساحتی حدود ۲۱۵۰ کیلومتر مربع را در بر می‌گیرد. نزدیک‌ترین شهر به پارک ملی تالامپایا، وییا اونیون (Villa Unión) است که بهعنوان نقطه ورودی اصلی پارک شناخته می‌شود. موقعیت جغرافیایی تالامپایا میان رشته‌کوه‌های آند و مناطق نیمه‌بیابانی شمال‌غرب آرژانتین، آن را به یکی از چشم‌گیرترین فضاهای طبیعی این کشور تبدیل کرده است.
ویژگی‌های پارک ملی تالامپایا
چشم‌انداز تالامپایا ترکیبی از دیوارههای ماسه‌سنگی مرتفع، دره‌های باریک و سازه‌های طبیعی فرسایشی است که در گذر زمان شکل گرفته‌اند. صخره‌هایی با رنگ قرمز و نارنجی در برابر آسمان آبی کویر، منظره‌ای فرازمینی می‌سازند. این منطقه از نظر زمین‌شناسی اهمیت فراوانی دارد؛ لایه‌های رسوبی آن شواهدی از دوره تریاس را در خود حفظ کرده‌اند که برای پژوهش‌های دیرینه‌شناسی ارزشی بی‌بدیل دارند. نقاشی‌های صخره‌ای باستانی نیز در بخش‌هایی از پارک دیده می‌شود که نشان‌دهنده حضور انسان‌های اولیه در این ناحیه است.
چرا باید پارک ملی تالامپایا را دید؟
تالامپایا صرفا یک مقصد گردشگری نیست؛ تجربه‌ای از مواجهه با تاریخ طبیعی زمین است. در این پارک می‌توانید سازه‌های سنگی عظیم با اشکال منحصربه‌فرد، مانند «کاتدرال» و «برج‌ها» را مشاهده کنید و پژواک صدا در دره‌های طبیعی آن را بشنوید. همچنین، علاقه‌مندان به عکاسی، طبیعت‌گردی و نجوم، این مکان را به‌دلیل سکوت مطلق و آسمان پرستاره‌اش، یکی از بهترین نقاط آرژانتین می‌دانند.
راه‌های دسترسی به پارک ملی تالامپایا
برای رسیدن به پارک ملی تالامپایا می‌توان از چند مسیر مختلف اقدام کرد. از شهر لاریوخا (La Rioja) حدود ۲۵۰ کیلومتر مسیر زمینی وجود دارد که با خودرو در حدود ۳-۴ ساعت طی می‌شود. همچنین، از شهر سان خوآن (San Juan) می‌توان با سفری حدود ۳۰۰ کیلومتری به وییا اونیون و سپس به ورودی پارک رسید. مسافران بوینس آیرس (Buenos Aires) معمولاً از طریق پرواز به لاریوخا یا سان خوآن می‌روند و از آنجا به صورت زمینی خود را به تالامپایا می‌رسانند. جاده‌ها آسفالت هستند و دسترسی به پارک، به‌صورت تورهای رسمی کنترل‌شده توسط اداره پارک‌های ملی انجام می‌شود. پس پیشنهاد می‌کنیم بدون تور راهی این گشت نشوید.
مار دل پلاتا؛ پایتخت تفریحات ساحلی آرژانتین
مار دل پلاتا (Mar del Plata) از شناخته‌شده‌ترین شهرهای ساحلی آرژانتین است؛ شهری که زندگی شهری پرنشاط را با آرامش دریا درهم آمیخته است. مار دل پلاتا در استان بوینس آیرس و در امتداد سواحل اقیانوس اطلس قرار دارد. این شهر تقریباً در ۴۰۰ کیلومتری جنوب پایتخت آرژانتین واقع شده و از طریق بزرگراه روتا ۲ (Ruta 2) مستقیماً به بوینس آیرس متصل می‌شود.
موقعیت جغرافیایی این شهر باعث شده که از آبوهوای معتدل و نسیم‌های اقیانوسی دلپذیر برخوردار باشد؛ شرایطی که آن را به مقصدی ایده‌آل برای سفرهای تابستانی و تفریحات ساحلی تبدیل کرده است.
ویژگی‌های مار دل پلاتا
مار دل پلاتا شهری است که در آن سبک زندگی شهری با حال‌و‌هوای تفریحی تلفیق شده است. خیابان‌های منظم و پرجنب‌وجوش آن به‌ویژه در نواحی مرکزی، با کافه‌ها، رستوران‌ها و بوتیک‌های متعدد آراسته شده‌اند. سواحل معروفی چون بریستول (Playa Bristol) و وارسه (Playa Varese) از پرترددترین نقاط شهر هستند و در فصل تابستان میزبان هزاران گردشگر می‌شوند.
در سوی دیگر، مناطق طبیعی‌تری مانند دماغه کورینتس (Cabo Corrientes) با صخره‌های سنگی و چشم‌اندازهای بکر خود، فضای آرام‌تری مناسب طبیعت‌دوستان دارند. افزون بر سواحل، بناهای فرهنگی چون موزه هنر خوان کارلوس کاستاگنینو (Juan Carlos Castagnino Municipal Art Museum) و اقامتگاه تاریخی ویلا ویکتوریا اوکامپو (Villa Victoria Ocampo Cultural Center) به شهر چهره‌ای هنری و فرهنگی بخشیده‌اند.
چرا باید مار دل پلاتا را دید؟
مار دل پلاتا تنها مقصدی برای شنا و آفتاب‌گرفتن نیست؛ بلکه تصویری کامل از فرهنگ، تاریخ و زندگی ساحلی آرژانتین را ارائه میدهد. گردش در مسیر ساحلی (Promenade) با چشم‌انداز دریا، صرف قهوه در برج تاریخی توره‌ئون دل مونخه (Torreón del Monje) یا بازدید از خانه تاریخی کاسا سوبرا ال آرویو (Casa sobre el Arroyo) تنها بخشی از جذابیت‌های این شهر هستند. علاوه بر این، فضای اجتماعی گرم، فستیوال‌های تابستانی، موسیقی زنده و غذاهای دریایی تازه، از مار دل پلاتا مقصدی می‌سازند که هر مسافر را به بازگشت دوباره ترغیب می‌کند.
راه‌های دسترسی به مار دل پلاتا
مسیر زمینی دسترسی به مار دل پلاتا از بوینس آیرس، از طریق بزرگراه روتا ۲ (Ruta 2) حدود ۵ ساعت زمان می‌برد و یکی از محبوب‌ترین گزینه‌ها برای سفرهای جاده‌ای است. قطار نیز روزانه دو نوبت از ایستگاه ریترو (Retiro) در بوینس آیرس حرکت می‌کند و پس از حدود ۶ ساعت به مقصد می‌رسد. همچنین، فرودگاه بین‌المللی آستور پیاتزولا (Astor Piazzolla International Airport) در شمال شهر، به مقاصد بوینس آیرس، کوردوبا (Córdoba) و روساریو (Rosario) پرواز دارد. شبکه اتوبوس‌های بین‌شهری نیز گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه و راحت برای سفر به این بندر تماشایی به شمار می‌روند.
غار دست‌ها؛ نقاشی‌های باستانی شگفت‌انگیز در دل صخره‌ها
غار دست‌ها یا کوا د لاس مانوس (Cueva de las Manos) یکی از شاخص‌ترین آثار باستانی قاره آمریکای جنوبی، در دل منطقه پاتاگونیا در آرژانتین جای دارد و با نقاشی‌های دیواری شگفت‌انگیزی که به حدود ۹ تا ۱۳ هزار سال پیش بازمی‌گردند، از مهم‌ترین شواهد حضور انسان‌های نخستین در جنوب قاره است.
غار دست‌ها در استان سانتا کروز (Santa Cruz) در جنوب‌غربی آرژانتین و در دره رود ریو پینتوراس (Río Pinturas) واقع شده است. این دره در حدود ۸۰ کیلومتری جنوب شهر کوچک پریتو مورنو (Perito Moreno) قرار دارد و بخش شمالی فلات پاتاگونیا را قطع می‌کند. مناظر اطراف غار، ترکیبی از دیوارههای سنگی چندرنگ، تپه‌های خشک و نوار باریکی از پوشش گیاهی در امتداد رودخانه است. موقعیت دورافتاده غار در میان فلات‌های بادخیز پاتاگونیا سبب شده تا محیط آن دست‌نخورده و بکر باقی بماند.
این مکان نه‌تنها بهعنوان یک اثر هنری، بلکه بهعنوان سندی از باورها، آیین‌ها و زیست فرهنگی جوامع شکارگر دوران پارینه‌سنگی اهمیت دارد. در سال ۱۹۹۹ میلادی، غار دست‌ها به فهرست میراث جهانی یونسکو افزوده شد و امروزه یکی از نمادهای فرهنگی و باستان‌شناسی آرژانتین است.
ویژگی‌های غار دست‌ها در آرژانتین
دیوارههای غار دست‌ها مملو از نگاره‌هایی است که با رنگ‌های معدنی چون اکسید آهن، خاک رس و کربن ترسیم شده‌اند. مشهورترین این نقوش، قالب‌گیری منفی از دستان انسان‌ها است که به روش پاشیدن رنگ بر پیرامون دست‌ها بر سطح سنگی ایجاد شده‌اند؛ از همین‌رو، این غار را با نام کوا د لاس مانوس یا غار دست‌ها می‌شناسند. افزون بر این طرح‌ها، تصاویری از حیواناتی همچون گواناکو (نوعی لاما)، صحنه‌های شکار و الگوهای هندسی دیده می‌شود که از درک پیچیده و نمادین مردمان آن دوران حکایت دارد. لایه‌های باستان‌شناسی غار شواهدی از اقامت موقت، ابزار سنگی و آتشدان‌ها را نیز در خود جای داده است که به پژوهشگران در بازسازی شیوه زندگی انسان‌های پارینه‌سنگی یاری می‌رساند.
چرا باید غار دست‌ها در آرژانتین را دید؟
غار دست‌ها فرصتی استثنایی برای لمس تاریخ انسانی در یکی از دورافتاده‌ترین نواحی جهان است. بازدید از آن نه‌تنها دیداری با یکی از کهن‌ترین آثار هنری بشر است، بلکه تجربه‌ای فرهنگی و طبیعی در چشم‌اندازی بی‌نظیر از فلات پاتاگونیا محسوب می‌شود. ترکیب سکوت، بادهای دائمی و رنگ‌های خاکی دره پینتوراس (Pinturas Valley)، فضایی رازآلود و الهام‌بخش پدید می‌آورد که هر بیننده‌ای را مجذوب خود می‌کند. این مکان برای علاقه‌مندان به باستان‌شناسی، هنر صخره‌ای و طبیعت‌گردی یکی از مقاصد منحصربه‌فرد در آمریکای جنوبی است.
راه‌های دسترسی به غار دست‌ها در آرژانتین
نزدیک‌ترین شهر به غار کوا د لاس مانوس، پریتو مورنو (Perito Moreno) است که از طریق پروازهای داخلی یا مسیرهای زمینی از شهرهای بزرگ‌تر مانند کومودورو ریواداویا (Comodoro Rivadavia) و ال کالافات (El Calafate) قابل دسترسی است. از پریتو مورنو، مسیر جاده‌ای حدود ۸۰ کیلومتر تا ورودی غار وجود دارد که بخشی از آن خاکی است. همچنین، می‌توان از جاده روتا ۴۰ (Ruta Nacional 40) به سمت جنوب حرکت کرد و با خودروهای کرایه‌ای یا تورهای محلی به منطقه رسید. دسترسی به خود غار تنها با راهنمای رسمی امکان‌پذیر است و مسیر پیاده‌روی کوتاهی از محل پارکینگ تا دهانه غار وجود دارد.
آکونکاگوا؛ بلندترین قله قاره آمریکا
کوه آکونکاگوا (Mount Aconcagua) با ارتفاعی حدود ۶ هزار و ۹۶۱ متر از سطح دریا، بلندترین نقطه قاره آمریکا و مرتفع‌ترین قله نیم‌کره غربی است. آکونکاگوا در غرب کشور آرژانتین، در استان مندوسا (Mendoza Province) و در نزدیکی مرز شیلی واقع شده است. این کوه بخشی از پارک استانی آکونکاگوا است و حدود ۱۱۲ کیلومتر با شهر مندوسا فاصله دارد. موقعیت جغرافیایی آن میان عرض‌های ۳۲ تا ۳۳ درجه جنوبی قرار دارد و از دامنه‌های شرقی‌اش سرچشمه رودخانه‌های مهمی جاری می‌شود که به جلگه‌های مرکزی آرژانتین می‌ریزند. قرار گرفتن آکونکاگوا در نزدیکی جاده بین‌المللی پاسو دِ لوس لیبرِتادورِس (Paso de los Libertadores International Route)، که آرژانتین را به شیلی متصل می‌کند، به این منطقه اهمیتی استراتژیک بخشیده است.
این کوه بخشی از رشته‌کوه عظیم آند (Andes Mountains) به‌شمار می‌رود و بهعنوان یکی از «۷ قله بلند قاره‌ها» جایگاه مهمی در میان کوهنوردان دارد. آکونکاگوا با ترکیبی از تاریخ زمین‌شناسی پیچیده، اقلیم سخت و اهمیت فرهنگی، یکی از شاخص‌ترین پدیده‌های طبیعی آرژانتین محسوب می‌شود.
ویژگی‌های کوه آکونکاگوا
آکونکاگوا قله‌ای سنگی و عظیم است که از نظر زمین‌شناسی بقایای فعالیت‌های آتشفشانی به‌شمار می‌رود و خود کوه آتشفشان نیز در حال حاضر فعال نیست. بدنه کوه از سنگ‌های آذرین و رسوبی تشکیل شده و شیب‌های تند شمالی و جنوبی آن زیست‌اقلیم‌های متفاوتی پدید آورده‌اند. در ارتفاعات بالاتر از ۵٬۵۰۰ متر، شرایط جوی بسیار خشک و سرد است و میزان اکسیژن به‌شدت کاهش می‌یابد. بادهای شدید و تغییرات ناگهانی دما از ویژگی‌های بارز این منطقه‌اند. مسیر صعود «نرمال» از جبهه شمالی، کم‌خطرترین اما طولانی‌ترین راه دستیابی به قله محسوب می‌شود، در حالی‌که مسیر جنوبی از دشوارترین مسیرهای کوهنوردی در قاره آمریکا به شمار می‌رود.
چرا باید کوه آکونکاگوا را دید؟
آکونکاگوا نه تنها مقصدی آرمانی برای کوهنوردان حرفه‌ای محسوب می‌شود، بلکه برای زمین‌شناسان، زیست‌شناسان و گردشگران طبیعت‌دوست نیز ارزش علمی و طبیعی بسیاری دارد. منظره پانورامای رشته‌کوه آند از دامنه‌های آن، یکی از دیدنی‌ترین چشم‌اندازهای آمریکای جنوبی است. تجربه اقلیم مرتفع، سکوت فراگیر و گستره یخچال‌های طبیعی سفری به‌یادماندنی را برایتان رقم خواهد زد. افزون بر این، در پارک استانی آکونکاگوا با زیرساخت‌های حفاظتی و مسیرهای امن پیاده‌روی، شرایطی فراهم شده که بازدید از این منطقه به‌طور مسئولانه و ایمن انجام شود.
راه‌های دسترسی به کوه آکونکاگوا
نزدیک‌ترین شهر بزرگ به آکونکاگوا، مندوسا است که از بوینس آیرس با پرواز حدود ۹۰ دقیقه فاصله دارد. از مندوسا می‌توان با خودرو یا اتوبوس از طریق جاده بین‌المللی RN-7 مسیر منتهی به ورودی پارک آکونکاگوا را در حدود ۳ ساعت طی کرد. این جاده از میان دره‌های مرتفع آند می‌گذرد و در امتداد آن روستاهایی چون پِنیتِنتِس (Penitentes) و پوِنتِه دل اینکا (Puente del Inca) قرار دارند که آخرین نقاط مسکونی پیش از منطقه کوهستانی هستند. از سانتیاگو، پایتخت شیلی، نیز می‌توان با عبور از گذرگاه مرزی پاسو دِ لوس لیبرِتادورِس (Paso de los Libertadores Pass) در مدت ۴ تا ۵ ساعت به دامنه‌های آکونکاگوا رسید.
هوماهواکا؛ دره‌ای تاریخی و رنگارنگ
هوماهواکا (Humahuaca) شهری کوچک اما پر اهمیت در شمال آرژانتین است که در استان خوخوی (Jujuy) و در دل دره باشکوه کِبرادا دِ هوماهواکا (Quebrada de Humahuaca) قرار دارد. این ناحیه که از سال ۲۰۰۳ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، به دلیل تاریخ بومی، معماری استعماری و چشم‌اندازهای طبیعی کوهستانی خود، یکی از گوهرهای فرهنگی و طبیعی آمریکای جنوبی به شمار می‌رود.
هوماهواکا در ارتفاع حدود ۳ هزار متری از سطح دریا و در شمال استان خوخوی (Jujuy Province)، در شمال‌غرب آرژانتین واقع شده است. این شهر در امتداد دره رنگارنگ و مرتفع کِبرادا دِ هوماهواکا (Quebrada de Humahuaca) قرار دارد؛ راهی که روزگاری محل رفت‌و‌آمد تمدن‌های پیشاکلمبی بود و بعدها در دوران استعمار اسپانیا، به عنوان مسیر اصلی تجارت و ارتباط میان سرزمین‌های آند و دشت‌های آرژانتین مورد استفاده قرار گرفت.
فاصله هوماهواکا تا شهر خوخوی (San Salvador de Jujuy) حدود ۱۲۶ کیلومتر و تا مرز بولیوی (Bolivia) کمتر از ۱۰۰ کیلومتر است. موقعیت کوهستانی و اقلیم خشک و خنک، سیمایی از آرامش و سکوت رشته‌کوه آند را به این منطقه بخشیده است.
ویژگی‌های شهر هوماهواکا
هوماهواکا شهری با بافت تاریخی حفاظت‌شده و معماری بومی-استعماری است و در کوچه‌های سنگ‌فرش و میدان مرکزی آن، زندگی بومیان آند با طنین موسیقی و رنگ‌های خاکی درهم آمیخته. کلیسای تاریخی شهر با برج ساعتی معروف خود، در ظهر هر روز مجسمه سن فرانسیسکو سولانو (Saint Francisco Solano) را به نمایش می‌گذارد که به نشانه برکت، دست به صلیب می‌زند. همچنین، در اطراف شهر، کوه‌هایی با لایه‌های رنگی از رسوبات معدنی، منظره‌ای فرازمینی پدید آورده‌اند. آبوهوای منطقه خشک، با تابستان‌های معتدل و زمستان‌هایی سرد و آسمانی شفاف همراه است که همین ویژگی‌ها جذابیت خاصی برای عکاسان و طبیعت‌گردان ایجاد می‌کند.
چرا باید شهر هوماهواکا را دید؟
بازدید از هوماهواکا سفر در زمان است؛ جایی که فرهنگ بومیان آند، هنرهای دستی سنتی و موسیقی محلی هنوز با زندگی روزمره مردم درهم‌تنیده است. منظره خارق‌العاده دره هوماهواکا که طی میلیون‌ها سال شکل گرفته، نمونه‌ای نادر از ترکیب زیبایی طبیعی و میراث انسانی است. گردشگران در این منطقه می‌توانند ضمن بازدید از روستاهای مجاور مانند تی‌لکارا (Tilcara) و پورمامارکا (Purmamarca)، با فرهنگ‌های محلی، غذاهای سنتی و جشن‌های مذهبی آندها نیز آشنا شوند.
راه‌های دسترسی به شهر هوماهواکا
برای رسیدن به هوماهواکا، راحت‌ترین مسیر از شهر سن‌سالوادور د خوخوی (San Salvador de Jujuy) است که با خودرو یا اتوبوس حدود ۳ ساعت زمان می‌برد. همچنین از سالتا (Salta)، می‌توان از طریق جاده شماره ۹ (National Route 9) طی مسافتی حدود ۳۵۰ کیلومتر به هوماهواکا رسید. از بوئنوس‌آیرس، پایتخت کشور، نیز پروازهای روزانه به شهر خوخوی انجام می‌شود و از آنجا با وسایل نقلیه عمومی یا تورهای محلی می‌توان ادامه مسیر را طی کرد.
تالاب آیبرا؛ پناهگاه حیات‌وحش و پرندگان مهاجر
تالاب آیبرا، با نام اسپانیایی Esteros del Iberá، یکی از بزرگ‌ترین زیست‌بوم‌های آب شیرین جهان و دومین تالاب وسیع قاره آمریکای جنوبی پس از تالاب پانتانال برزیل است. تالاب آیبرا در استان کورینتس (Corrientes) در شمال شرق آرژانتین واقع شده و بخش وسیعی از مرکز و شمال این استان را در بر می‌گیرد. این منطقه با مرزهای پاراگوئه و برزیل فاصله چندانی ندارد و در قلب جلگه‌های پست پامپایی قرار گرفته است. این تالاب بخشی از ذخیره‌گاه استانی آیبرا (Iberá Provincial Reserve) محسوب می‌شود که حدود ۱۳ هزار کیلومتر مربع وسعت دارد و از سال ۱۹۸۲ تحت حفاظت رسمی قرار دارد.
آیبرا مجموعه‌ای از باتلاق‌ها، مرداب‌ها، دریاچه‌ها و آبگیرهای طبیعی را در بر می‌گیرد که در کنار یکدیگر، یکی از غنی‌ترین اکوسیستم‌های آرژانتین را شکل داده‌اند و امروزه، بهعنوان یکی از مهم‌ترین پناهگاه‌های حیات‌وحش در آمریکای جنوبی شناخته می‌شود.
ویژگی‌های تالاب آیبرا
آیبرا زیستگاهی بی‌نظیر از تالاب‌ها، مرداب‌ها و دریاچه‌های راکد است که منشأ بارانی دارند و از آب‌های سطحی تغذیه می‌شوند. در این پهنه طبیعی، گونه‌های متنوعی از جانوران (از جمله کاپی‌بارا، تمساح‌های کایمن، گوزن مردابی، آنتیتر بزرگ و بیش از ۳۵۰ گونه پرنده) زندگی می‌کنند. پروژه احیای حیات‌وحش در این منطقه موجب بازگرداندن گونه‌هایی نظیر جگوار شده و به احیای توازن اکولوژیکی کمک کرده است. چشم‌اندازهای آیبرا با دریاچه‌های آرام، نی‌زارهای بیکران و بازتاب نور خورشید بر سطح آب‌ها، یکی از دیدنی‌ترین مناظر طبیعی آرژانتین را به تصویر می‌کشد.
چرا باید تالاب آیبرا را دید؟
تالاب آیبرا برای علاقه‌مندان به طبیعت و عکاسی از حیات‌وحش، یکی از مقاصد منحصربه‌فرد در آمریکای جنوبی است. گردشگران در این منطقه می‌توانند از نزدیک گونه‌های بومی را در محیط طبیعی‌شان مشاهده کنند، در مسیرهای قایقرانی آرام حرکت و سکوت روح‌نواز تالاب را تجربه کنند. همچنین، پروژه‌های حفاظت آیبرا، آن را به نمونه‌ای الهام‌بخش از همزیستی انسان و طبیعت تبدیل کرده است.
راه‌های دسترسی به تالاب آیبرا
برای دسترسی به تالاب آیبرا، نزدیک‌ترین شهرها مرسدس (Mercedes) و کولونیا کارلوس پلگرینی (Colonia Carlos Pellegrini) هستند که دروازه‌های اصلی ورود به این منطقه به‌شمار می‌روند. از بوینس آیرس می‌توان با پرواز یا اتوبوس به شهر کورینتس (Corrientes) یا پوزاداس (Posadas) رفت و از آنجا مسیر زمینی را تا ورودی پارک ادامه داد. همچنین از شهر رزاریو (Rosario) یا سانتا فه (Santa Fe) نیز جاده‌هایی به سمت استان کورینتس وجود دارد که امکان سفر زمینی به تالاب را فراهم می‌کند.
کوه فیتز روی؛ نماد پاتاگونیا و مقصد محبوب کوهنوردان
کوه فیتز روی (Monte Fitz Roy) یکی از قله‌های رشته‌کوه آند در منطقه پاتاگونیا است که بهعنوان نمادی از زیبایی بکر و عظمت طبیعی جنوب آرژانتین شناخته می‌شود. این کوه با ارتفاع ۳هزار و ۴۰۵ متر، به‌دلیل ظاهر صخره‌ای و شکوه بصری خود، در میان کوهنوردان و عکاسان طبیعت، جایگاه برجسته‌ای دارد.
کوه فیتز روی در مرز میان آرژانتین و شیلی و در بخش جنوبی پاتاگونیا قرار دارد. این کوه بخشی از پارک ملی یخچال‌های طبیعی (Parque Nacional Los Glaciares) در استان سانتا کروز (Santa Cruz) آرژانتین است و در نزدیکی روستای اِل چالتن (El Chaltén) در مجاورت دریاچه ویدما (Lago Viedma) واقع شده است. بخش کوچکی از دامنه‌های غربی آن در شیلی قرار دارد، اما قله اصلی در خاک آرژانتین جای گرفته.
ویژگی‌های کوه فیتز روی
کوه فیتز روی از سنگ گرانیت تشکیل شده و به‌دلیل دیوارههای عمودی و تیغه‌های تیز خود، ظاهری باشکوه دارد. این کوه اغلب در میان ابرها پنهان می‌شود؛ به همین دلیل، بومیان قوم ته‌وئلچه (Tehuelche) آن را چالتن (Chaltén) به‌معنای کوه دودی نامیده‌اند. مسیرهای صعود آن از دشوارترین مسیرهای کوهنوردی در جهان به‌شمار می‌روند و تنها کوهنوردان حرفه‌ای می‌توانند به قله برسند. چشم‌اندازهای اطراف کوه شامل یخچال‌ها، دریاچه‌های یخ‌زده و دشت‌های وسیع پاتاگونیا می‌شود که منظره‌ای بدیع و فراموش‌نشدنی خلق می‌کنند.
چرا باید کوه فیتز روی را دید؟
بازدید از کوه فیتز روی فرصتی برای مواجهه با یکی از خالص‌ترین جلوه‌های طبیعت وحشی در آمریکای جنوبی است. مسیرهای پیاده‌روی اطراف آن، مانند لاگونا د لوس ترس (Laguna de los Tres)، از محبوب‌ترین مسیرهای طبیعت‌گردی در آرژانتین هستند و مناظری خیره‌کننده از قله و دریاچه‌های فیروزه‌ای را پیش چشم بازدیدکنندگان قرار می‌دهند. این منطقه، بهشتی برای عکاسان، علاقه‌مندان به ماجراجویی و کسانی است که به دنبال سکوت و عظمت طبیعت هستند.
راه‌های دسترسی به کوه فیتز روی
نزدیک‌ترین شهر بزرگ به کوه فیتز روی، کالافات (El Calafate) است که در حدود ۲۲۰ کیلومتری آن قرار دارد. از بوینس آیرس پروازهای مستقیم به کالافات انجام می‌شود و از آنجا می‌توان با اتوبوس یا خودروی شخصی طی حدود ۳ ساعت به روستای اِل چالتن رسید. همچنین، از شهرهای بزرگ دیگری مانند باریلوشه (Bariloche) نیز می‌توان با پرواز یا مسیرهای زمینی طولانی‌تر به این منطقه دسترسی داشت.
مسیر هفت دریاچه؛ جاده‌ای رویایی میان کوه و دریاچه
مسیر هفت دریاچه (Ruta de los Siete Lagos) یکی از زیباترین جاده‌های طبیعی آمریکای جنوبی محسوب می‌شود که در شمال پاتاگونیا و در استان نئوکن (Neuquén) واقع شده است. این جاده بخشی از مسیر ملی شماره ۴۰ آرژانتین است و میان دو شهر تماشایی ویا لا آنگوستورا (Villa La Angostura) و سان مارتین د لوس آندس (San Martín de los Andes) امتداد دارد. منطقه دریاچه‌ها در این ناحیه در مرز میان پارک‌های ملی ناهوئل هوآپی (Nahuel Huapi) و لانین (Lanín) قرار گرفته و دسترسی آسانی از شهر باریلوشه (Bariloche)، پایتخت گردشگری پاتاگونیا، دارد.
این مسیر ۱۰۸ کیلومتری، با عبور از جنگل‌های بکر، کوهستان‌های پوشیده از برف و دریاچه‌های شفاف، تصویری کامل از چشم‌اندازهای جنوب آرژانتین را به نمایش می‌گذارد و بهعنوان یکی از شاخص‌ترین جاده‌های دیدنی کشور شناخته می‌شود.
ویژگی‌های مسیر هفت دریاچه
در امتداد این جاده، هفت دریاچه اصلی قرار دارند که عبارت‌اند از:
- دریاچه ناهوئل هوآپی (Nahuel Huapi Lake)
- دریاچه اسپخو (Espejo Lake)
- دریاچه کورنتوسو (Correntoso Lake)
- دریاچه اسکندیدو (Escondido Lake)
- دریاچه ویارینو (Villarino Lake)
- دریاچه فالکنر (Falkner Lake)
- دریاچه ماچونیکو (Machónico Lake)
هر یک از این دریاچه‌ها ویژگی منحصربه‌فردی (مانند انعکاس کامل مناظر در آب آرام دریاچه اسپخو، بسترهای جنگلی اطراف فالکنر و…) دارند و سراسر مسیر با چشم‌اندازهای متغیر از جنگل‌های آند، رودخانه‌های شفاف و قله‌های پوشیده از برف همراه است. زیرساخت‌های مناسب برای رانندگی، کمپینگ و توقف در نقاط دیدنی باعث شده این جاده برای طبیعت‌گردان حرفه‌ای و گردشگران روزانه، لحظات خاطره‌انگيزی رقم بزند.
چرا باید مسیر هفت دریاچه را دید؟
مسیر هفت دریاچه عصاره‌ای از طبیعت پاتاگونیاست؛ سکوت دریاچه‌ها، رنگ‌های متنوع فصول و حس بکر بودن در هر پیچ جاده باعث شده این مسیر، فرصتی کم‌نظیر برای تماشای مناظری باشد که در هیچ نقطه دیگری از آرژانتین به این تراکم دیده نمی‌شود. مسافران می‌توانند در طول مسیر به پیاده‌روی، قایق‌سواری، عکاسی یا حتی صرف یک فنجان قهوه در کنار دریاچه‌ای آرام بپردازند. از تجربه رانندگی در این مسیر به‌تنهایی بهعنوان یکی از خاطره‌انگیزترین سفرهای جاده‌ای آمریکای جنوبی یاد می‌شود.
راه‌های دسترسی به مسیر هفت دریاچه
نقطه آغاز معمول این مسیر شهر باریلوشه است که با پروازهای روزانه از بوینس آیرس، مندوسا و کوردوبا قابل دسترس است. از باریلوشه تا و یا لا آنگوستورا (Villa La Angostura) حدود ۸۰ کیلومتر فاصله وجود دارد که با خودرو شخصی یا اتوبوس‌های گردشگری طی می‌شود. ادامه مسیر تا سان مارتین د لوس آندس نیز از طریق جاده شماره ۴۰ انجام می‌شود. برای کسانی که از جنوب شیلی سفر می‌کنند، گذر از مرز کاردینال سامور (Cardenal Samoré Pass) پیشنهاد می‌شود. همچنین تمام طول مسیر، پمپ‌بنزین، اقامتگاه و مراکز خدمات گردشگری نیز در دسترس است.
پارک ملی ناهوئل هواپی؛ چشم‌اندازهای رویایی پاتاگونیا
پارک ملی ناهوئل هواپی (Nahuel Huapi National Park) قدیمی‌ترین و وسیع‌ترین پارک ملی آرژانتین است که در سال ۱۹۳۴ میلادی به‌صورت رسمی تاسیس شد. این پارک در جنوب غربی استان‌های ریو نگرو (Río Negro) و نئوکن (Neuquén) و در مجاورت مرز شیلی واقع شده است. این پارک حدود ۷ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد و پیرامون دریاچه بزرگ ناهوئل هواپی گسترده شده است. شهر سان کارلوس د باريلوشه (San Carlos de Bariloche) در جنوب دریاچه، دروازه اصلی ورود به پارک به‌شمار می‌رود و شهر وییا لا آنگوستورا (Villa La Angostura) نیز در محدوده شمالی آن قرار دارد. همچنین، این منطقه در ارتفاعی بین ۷۲۰ تا ۳هزار و ۵۷۴ متر از سطح دریا واقع شده و بخشی از آن در امتداد رشته‌کوه‌های بلند آند کشیده شده است.
پارک ملی ناهوئل هواپی با چشم‌اندازهای متنوع از کوه‌های پوشیده از برف، دریاچه‌های زلال، جنگل‌های انبوه و قله‌های مرتفع، نمونه‌ای کم‌نظیر از اکوسیستم آند پاتاگونیا به‌شمار می‌رود. ناهوئل هواپی نه‌تنها گنجینه‌ای طبیعی است، بلکه نمادی از تلاش‌های نخستین در تاریخ آرژانتین برای حفاظت از محیط‌زیست محسوب می‌شود.
ویژگی‌های پارک ملی ناهوئل هواپی در آرژانتین
چشم‌انداز پارک ملی ناهوئل هواپی ترکیبی شگفت‌انگیز از کوه‌های آند، دریاچه‌های یخی، آبشارها و جنگل‌های بارانی معتدل است. دریاچه ناهوئل هواپی با عمق بیش از ۴۲۵ متر، عمیق‌ترین دریاچه در منطقه دریاچه‌های پاتاگونیا محسوب می‌شود و جزایر متعددی مانند ویکتوریا و هئومول را در خود جای داده است. قله‌های مرتفعی همچون سرو ترونادور (Cerro Tronador) و سرو کاتدرال (Cerro Catedral) با یخچال‌های طبیعی و پیست‌های اسکی خود، بخش چشمگیری از مناظر پارک را تشکیل می‌دهند. پوشش گیاهی متنوع از جنگل‌های بارانی والدیویَن تا مناطق خشک پاتاگونیا گسترش دارد و زیستگاه گونه‌هایی مانند گواناکو، روباه پاتاگونیایی، گوزن آند و انواع پرندگان بومی به شمار می‌رود.
چرا باید پارک ملی ناهوئل هواپی را دید؟
ناهوئل هواپی ترکیبی از طبیعت بکر، آرامش دریاچه‌ها و ماجراجویی در کوهستان است. بازدیدکنندگان می‌توانند در مسیرهای متعدد کوهپیمایی و دوچرخه‌سواری، از مناظر بازتاب کوه‌ها بر سطح آب لذت ببرند یا با قایق از جزایر و جنگل‌های انبوه دیدن کنند. علاقه‌مندان به اسکی، کوهنوردی و طبیعت‌گردی، این پارک را یکی از کامل‌ترین مقاصد گردشگری آرژانتین می‌دانند. علاوه بر جاذبه‌های طبیعی، هتل تاریخی «یاو یاو» (Llao Llao) و زیرساخت‌های گردشگری مدرن، تجربه‌ای بی‌نظیر از اقامت در دل طبیعت را به گردشگران هدیه می‌دهند.
راه‌های دسترسی به پارک ملی ناهوئل هواپی
اصلی‌ترین مسیر ورود به پارک ملی ناهوئل هواپی از طریق شهر سان کارلوس د باريلوشه (San Carlos de Bariloche) است که فرودگاهی بین‌المللی دارد و پروازهای روزانه از بوینس آیرس و مندوزا به آن انجام می‌شود. از باريلوشه می‌توان با خودرو یا تورهای محلی به بخش‌های مختلف پارک دسترسی داشت. مسیر جاده‌ای از نوکن (Neuquén) به سمت باريلوشه حدود ۵ ساعت زمان می‌برد و مسیر اسپلیندا (Esquel) به پارک نیز از جاده دیدنی دریاچه‌های شمال پاتاگونیا می‌گذرد.
کوردوبا؛ میراث‌دار معماری استعماری
کوردوبا (Córdoba) دومین شهر بزرگ آرژانتین و یکی از مهم‌ترین مراکز فرهنگی و تاریخی این کشور است؛ شهری که با ترکیب از معماری استعماری، میراث یسوعیان (Jesuits) و روحیه جوان و پرانرژی دانشجویی، تجربه‌ای متفاوت از آرژانتین را برای بازدیدکننده به ارمغان می‌آورد.
کوردوبا در بخش مرکزی آرژانتین و در استان هم‌نام خود، استان کوردوبا (Córdoba Province) واقع شده است. این شهر در دامنه رشته‌کوه‌های مرکزی سیِرا (Sierras Centrales) قرار دارد و فاصله آن تا بوینس آیرس حدود ۷۰۰ کیلومتر است. موقعیت جغرافیایی کوردوبا باعث شده که آبوهوای معتدلی داشته باشد و مناظر طبیعی کوهستانی پیرامون آن شکل بگیرد.
ویژگی‌های شهر کوردوبا
کوردوبا شهری است که تاریخ استعماری و زندگی مدرن را در کنار هم زنده نگه داشته است. مرکز تاریخی آن، با بناهای سنگی دوران استعمار اسپانیا، از جمله کلیسای جامع کوردوبا (Iglesia Catedral) و مجموعه یسوعیان (Manzana Jesuítica) که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، بازتابی از گذشته پرشکوه شهر است. در مقابل، محله‌های امروزی مانند نوئوا کوردوبا (Nueva Córdoba) و گومز (Güemes) با کافه‌ها، بازارهای هنری و زندگی شبانه پرجنب‌وجوش، چهره‌ای مدرن و جوان به شهر بخشیده‌اند. این تضاد میان سنت و نوگرایی، یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد کوردوبا است که آن را از دیگر مقاصد گردشگری آرژانتین متمایز می‌کند.
چرا باید کوردوبا را دید؟
کوردوبا مقصدی است برای کسانی که می‌خواهند تاریخ و فرهنگ آرژانتین را لمس کنند و در فضایی پرانرژی و جوان، زندگی شهری را تجربه کنند. بازدید از مجموعه‌های تاریخی یسوعیان، گشتوگذار در بازارهای هنری محلی و لذت‌بردن از موسیقی زنده در کافه‌های محله گومز، تنها بخشی از جذابیت‌های این شهر است. افزون بر آن، طبیعت اطراف شهر با کوه‌ها، رودخانه‌ها و مسیرهای پیاده‌روی‌اش، فرصت‌های فراوانی برای ماجراجویی و گردش در دل طبیعت فراهم می‌کند.
راه‌های دسترسی به کوردوبا
کوردوبا از اکثر شهرهای بزرگ آرژانتین به‌راحتی قابل دسترسی است. فرودگاه بین‌المللی این شهر در حدود ۱۵ کیلومتری شمال‌غرب مرکز آن قرار دارد و پروازهای روزانه به مقاصدی مانند بوینس آیرس، مندوسا و سالتا انجام میدهد. همچنین، شبکه گسترده اتوبوس‌های بین‌شهری، سفری ایمن و مقرون‌به‌صرفه به این شهر فراهم کرده است؛ باید بدانید که مسیر بوینس آیرس تا کوردوبا حدود ۱۰ ساعت و مسیر مندوسا تا کوردوبا نزدیک به ۸ ساعت زمان می‌برد. مسافران از شهرهای دیگر همچون روساریو (Rosario) و سانتیاگو در شیلی نیز می‌توانند به‌صورت زمینی یا هوایی به کوردوبا سفر کنند.
جنگل میرتل در باریلوشه؛ طبیعت افسانه‌ای با درختان کمیاب و کهن‌سال
جنگل میرتل (Bosque de Arrayanes) یکی از خاص‌ترین زیست‌بوم‌های طبیعی در پاتاگونیا و از جاهای دیدنی آرژانتین است که به‌واسطه درختان خاص و رنگ‌پریده خود، چشم‌اندازی خیال‌انگیز و شاعرانه پدید آورده است. این جنگل در واقع یک پدیده زیستی کمیاب به‌شمار می‌رود؛ چرا که گونه‌ای از درخت میرتل (Arrayán) تنها در این ناحیه و بخش‌هایی از جزیره ویکتوریا رشد می‌کند. سکوت و عطر چوب‌های کهن، در کنار انعکاس نور در تنه‌های مسی‌رنگ درختان، تجربه‌ای است که کمتر در نقطه‌ای دیگر از جهان تکرار می‌شود.
درختان جنگل میرتل در پارک ملی لوس آریانس (Los Arrayanes National Park) تنه‌هایی صیقلی به رنگ قهوه‌ای مایل به نارنجی دارند و در برخی نقاط تا بیش از ۱۵ متر ارتفاع می‌گیرند. پوست این درختان به‌صورت طبیعی پوسته‌پوسته می‌شود و در ترکیب با نور و مه جنگل، فضایی اسرارآمیز خلق می‌کند. رطوبت بالا و همجواری با دریاچه، زیستگاه مناسبی برای پرندگان بومی مانند چوکائو (Chucao tapaculo) و هوئت‌هوئت (Huet-huet) و پستاندارانی چون گوزن کوچک پودو (Pudu) فراهم کرده است. جنگل میرتل نه‌تنها از نظر زیباشناسی چشمگیر است، بلکه نمونه‌ای زنده از اکوسیستم آند–پاتاگونیا (Andean–Patagonian ecosystem) محسوب می‌شود که با دقت و نظارت شدید حفاظت می‌شود.
چرا باید جنگل میرتل را دید؟
بازدید از جنگل میرتل فرصتی برای تجربه طبیعتی دست‌نخورده و کمیاب است. نور طلایی خورشید که از لابه‌لای شاخه‌های مسی درختان می‌تابد، مسیری رویایی برای پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری پدید می‌آورد. افزون بر چشم‌انداز بی‌بدیل، آگاهی از پیشینه تاریخی آن، از جمله اهدای زمین توسط دکتر آنتونیو لینچ (نخستین مالک منطقه) بر ارزش فرهنگی و بوم‌شناختی این مکان می‌افزاید. این جنگل برای دوست‌داران عکاسی، پرنده‌نگری و طبیعت‌گردی، یکی از نمادهای آرامش و اصالت پاتاگونیا است.
راه‌های دسترسی به جنگل میرتل
برای دسترسی به جنگل میرتل، دو مسیر اصلی وجود دارد؛ از شهر باریلوشه می‌توان با قایق‌های تفریحی از بندر پورتو پانیولو (Puerto Pañuelo) در دریاچه ناوئل واپی به سوی شبه‌جزیره کتری‌وه (Quetrihué Peninsula) حرکت کرد. مسیر دیگر از شهر ویلا لا آنگوستورا (Villa La Angostura) است که از طریق مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری در دل جنگل ادامه می‌یابد و چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از دریاچه ارائه میدهد. گردشگران از شهرهای بزرگ‌تر مانند بوینوس آیرس یا مندوزا می‌توانند با پرواز به فرودگاه باریلوشه و سپس با تورهای محلی به منطقه دسترسی پیدا کنند.
ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو؛ بزرگ‌ترین کلونی پنگوئن‌های ماژلانی
در سواحل پاتاگونیا، جایی که زمین‌های خشک به اقیانوس اطلس می‌رسند، ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو (Punta Tombo National Reserve) خانه صدها هزار پنگوئن ماژلانی است. این منطقه نه‌تنها یکی از خاص‌ترین زیستگاه‌های طبیعی آرژانتین است، بلکه تجربه‌ای کم‌نظیر از تماشای پنگوئن‌ها در محیط طبیعی‌شان را به بازدیدکنندگان هدیه میدهد.
پونتا تومبو در استان چوبوت (Chubut) در شرق آرژانتین واقع شده است و حدود ۱۱۰ کیلومتر با شهر تریلو (Trelew) و ۱۹۰ کیلومتر با پورتو مادرین (Puerto Madryn) فاصله دارد.
ویژگی‌های ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو
همانطور که اشاره شد ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو، به عنوان یکی از جاهای دیدنی آرژانتین، بزرگ‌ترین کلونی پنگوئن‌های ماژلانی در آمریکای جنوبی را در خود جای داده است؛ با بیش از یک میلیون پنگوئن در فصل تولید مثل (سپتامبر تا آوریل). مسیرهای پیاده‌روی مشخصی در میان لانه‌های پنگوئن‌ها طراحی شده تا بتوان از نزدیک رفتار طبیعی آن‌ها را مشاهده کرد.
چرا باید ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو را دید؟
پونتا تومبو فرصتی برای دیدن پنگوئن‌ها در محیط طبیعی‌شان، عکاسی از آن‌ها و یادگیری درباره حفاظت از گونه‌های جانوری پاتاگونیا فراهم می‌کند. تماشای جوجه‌پنگوئن‌ها در ماههای دسامبر تا فوریه یکی از بخش‌های جذاب سفر است.
راه‌های دسترسی به ذخیره‌گاه ملی پونتا تومبو
نزدیک‌ترین شهرها به پونتا تومبو، تریلو (Trelew) و پورتو مادرین (Puerto Madryn) هستند.
از تریلو می‌توان طی حدود ۲ ساعت با خودرو به منطقه رسید و از پورتو مادرین مسیر حدود ۲ ساعت و ۴۰ دقیقه طول می‌کشد. تورهای یک‌روزه متعددی از هر دو شهر برای بازدید از این اندوختگاه برگزار می‌شود.
دره ماه؛ سرزمین رنگ‌ها و صخره‌های فرازمینی
در شمال‌شرقی استان سن‌خوان (San Juan) و در مرز با استان لاریوخا (La Rioja)، دره‌ای نهفته است که گویی از کره ماه به زمین آمده؛ دره ماه یا پارک استانی ایسکی‌گوالاستو (Ischigualasto Provincial Park) با چشم‌اندازهای سنگی شگفت‌انگیز و رنگ‌های فرازمینی‌اش، یکی از عجیب‌ترین مناظر طبیعی آرژانتین به‌شمار می‌رود.
دره ماه در شمال‌شرقی استان سن‌خوان (San Juan) واقع شده و با استان لاریوخا (La Rioja) هم‌مرز است.
ویژگی‌های دره ماه آرژانتین
پارک دره ماه بخشی از میراث جهانی یونسکو است و چشم‌اندازهایی دارد که به سطح ماه شباهت دارند. صخره‌های رنگارنگ، سنگ‌های قارچی‌شکل، کره‌ای و مجسمه‌مانند همچون قارچ، کرم، و زیردریایی بر اثر فرسایش میلیون‌ها ساله شکل گرفته‌اند. در دل این زمین‌های خشک، فسیل‌های مربوط به دایناسورهای نخستین نیز کشف شده است.
چرا باید دره ماه آرژانتین را دید؟
دره ماه ترکیبی از طبیعت، تاریخ زمین‌شناسی و شواهد حیات اولیه روی زمین است. تماشای این مناظر فرازمینی، بازدید از فسیل‌های باستانی و قدم‌زدن زیر نور ماه در تورهای شبانه، تجربه‌ای منحصربه‌فرد خواهد بود.
راه‌های دسترسی به دره ماه
از شهر سن‌خوان (San Juan) می‌توان از مسیرهای RN 150 یا RP510 طی حدود ۴ ساعت به پارک رسید. مسیر RN 150 جاده‌ای آسفالته و تماشایی است که از میان کوه‌ها و بیابان‌ها عبور می‌کند. از کوردوبا نیز می‌توانید مسیر RN38 را به سمت شمال تا شهر پاتکیا (Patquía) در استان لاریوخا طی کنید؛ سپس از آنجا وارد RN150 شوید تا به دره ماه برسید.
تماشای جاهای دیدنی آرژانتین با بامبو اکوتور
تصور کنید در کشوری قدم می‌زنید که طبیعتش از دل جنگل‌های بارانی تا قله‌های یخ‌زده امتداد دارد؛ جایی که هر منظره‌اش می‌تواند کارت‌پستالی از شگفتی باشد. اگر هنوز آرژانتین را نمی‌شناسید و تصمیم دارید این شگفتی‌ها را از نزدیک لمس کنید، تور آرژانتین بامبو اکوتور پذیرای شما عزیزان است. بامبو اکوتور بهعنوان مجری مستقیم تورهای گردشگری، تمام مراحل سفر شما را برایتان برنامه‌ریزی می‌کند تا بدون دغدغه و نگرانی از سفر خود نهایت لذت را ببرید.
سوالات متداول درباره جاهای دیدنی آرژانتین
بهترین زمان سفر به آرژانتین چه موقع است؟
بهترین زمان برای سفر به آرژانتین معمولاً بین ماههای اکتبر تا مارس است که آبوهوا معتدلتر و برای گشتوگذار در طبیعت مناسبتر است.
محبوب‌ترین جاهای دیدنی آرژانتین کدام‌ها هستند؟
آبشارهای ایگواسو، پاتاگونیا، بوینس آیرس، پارک ملی تیرا دل فوئگو و منطقه شراب‌خیز مندوزا از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری آرژانتین هستند.
چرا تور آرژانتین بامبو اکوتور را انتخاب کنیم؟
زیرا بامبو اکوتور بهعنوان مجری مستقیم تورهای خارجی، تمام خدمات سفر از ویزا تا اقامت و برنامه گردش را با بهترین کیفیت و قیمت برای شما انجام میدهد.