جاهای دیدنی بولیوی 🇧🇴 | راه های دسترسی + تصاویر
جاهای دیدنی بولیوی درست مثل گنجی پنهان در قلب آمریکای جنوبی هستند؛ جایی میان کوه‌های آند و آینه آسمان! شاید تا حالا اسمش کمتر به گوشتان خورده باشد، اما کافی است عکس دریاچه نمک سالار دو اویونی (Salar de Uyuni) را ببینی تا وسوسه سفر به این کشور در دلتان بیفتد. بولیوی جایی است که فرهنگ بومی هنوز زنده است، طبیعتش رنگ‌های باورنکردنی دارد و هر گوشه‌اش داستانی از ماجراجویی و آرامش را در دل خود پنهان کرده است.
اگر تا امروز چیزی درباره جاذبه‌های بولیوی نمی‌دانستید، در این مطلب قرار است سفری کوتاه به دل این کشور داشته باشیم و از جذاب‌ترین دیدنی‌های آن برایتان بگوییم. خبر خوب اینکه با تور بولیوی بامبو اکوتور می‌توانید تمام این زیبایی‌ها را از نزدیک ببینید! چرا که این مجموعه، همه‌چیز از اخذ ویزا، رزرو پرواز و اقامتگاه، برنامه‌ریزی کامل سفر و… را برایتان مهیا کرده است تا لذت یک سفر آسوده و بی‌دغدغه را تجربه کنید. پس آماده شوید تا با هم کشوری را کشف کنیم که در هر گوشه‌اش تکه‌ای از بهشت منتظر نگاه شماست.
لیست بهترین جاهای دیدنی بولیوی
دشت نمکی سالار دو اویونی؛ بزرگترین آینه طبیعی جهان
دشت نمکی سالار دو اویونی (Salar de Uyuni) با مساحتی حدود ۱۰هزار و ۵۸۲ کیلومتر مربع، بزرگترین دشت نمکی جهان است که در ارتفاع ۳ هزار و ۶۵۶ متری از سطح دریا و در نزدیکی رشته‌کوه‌های آند در جنوب غربی بولیوی قرار دارد. این ساختار ژئومورفولوژیک که حاصل تبخیر دریاچه‌های ماقبل تاریخ مانند دریاچه مینچین (Minchin) است، با لایه‌ای از پوسته نمکی به ضخامت چند متر پوشیده شده که یکنواختی و تراز خارق‌العاده‌ای دارد؛ ویژگی‌ای که آن را به یک سایت مناسب برای کالیبراسیون ارتفاع‌سنج‌های ماهواره‌های دیدبانی زمین تبدیل کرده است. این منطقه، منبع غنی از لیتیوم در زیر پوسته نمکی و همچنین، یک زیستگاه کلیدی برای گونه‌های مختلف فلامینگو نیز محسوب می‌شود.
ویژگی‌های دشت نمکی سالار دو اویونی
دشت نمکی سالار دو اویونی فراتر از یک سطح نمکی ساده، یک منظومه طبیعی با ویژگی‌های زمین‌شناختی و بصری منحصربه‌فرد محسوب می‌شود. پوسته نمکی این دشت، صافی بی‌نظیری دارد؛ به‌گونه‌ای که تغییرات ارتفاعی در کل مساحت آن به کمتر از یک متر می‌رسد. این تراز استثنایی سطح، آن را به بزرگترین آینه طبیعی جهان تبدیل می‌کند؛ به‌خصوص در فصل بارندگی (دسامبر تا آوریل) که لایه نازکی از آب روی نمک، تصویر آسمان و ابرها را به طور کامل منعکس کرده و چشم‌اندازی سورئال و بی‌پایان را به وجود می‌آورد.
از نظر زمین‌شناسی، این دشت نمکی پوششی برای یک منبع غنی از لیتیوم است که آن را در کانون توجه اقتصادی قرار داده است. در مرکز دشت، چندین جزیره نمک‌پوشیده مانند جزیره اینکاواسی (Incahuasi) قرار دارند که بقایای قله‌های آتشفشان‌های باستانی هستند. این جزایر با کاکتوس‌های غول‌پیکر (تا ارتفاع ۱۲ متر) و ساختارهای مرجانی‌مانند غیر معمول، تضادی جذاب با سطح سفید یکدست نمک ایجاد میکنند. علاوه‌براین، در فصل تولید مثل (نوامبر)، این دشت نمکی میزبان سه گونه از فلامینگوهای آمریکای جنوبی است و نقش مهمی در حیات وحش منطقه آلتی‌پلانو (Altiplano) ایفا می‌کند.
چرا باید دشت نمکی سالار دو اویونی را دید؟
تماشای مناظر فراواقعی سالار دو اویونی و عکاسی از انعکاس خیره‌کننده آب در آن، یک خاطره فراموش‌نشدنی خواهد بود. این دشت علاوه بر زیبایی بصری، دارای اهمیت اقتصادی و علمی است؛ استخراج لیتیوم از نمک و مطالعات زمین‌شناسی، ارزش پژوهشی منطقه را افزایش داده‌اند. همچنین تجربه سکوت و گستردگی بی‌نظیر این دشت، فرصتی برای اتصال به طبیعت و فاصله گرفتن از شلوغی زندگی شهری را فراهم می‌آورد.
مسیرهای دسترسی به دشت نمکی سالار دو اویونی
رایج‌ترین مسیر برای رسیدن به دشت نمکی سالار دو اویونی، از پایتخت بولیوی است؛ شما می‌توانید با قطار یا اتوبوس‌های شبانه بعد از طی کردن حدود ۸ تا ۱۰ ساعت به شهر اویونی برسید. گردشگران می‌توانند از سانتیاگو یا سن پدرو ده آتاکاما در شیلی هم تورهای چند روزه‌ای را رزرو کنند که شامل عبور از مناطق کوهستانی مرزی و رسیدن به سالار می‌شود. از بوینوس آیرس نیز می‌توانید با پرواز به لاپاز یا با سفر طولانی زمینی، به شهرهای شمالی آرژانتین برسید و سپس با عبور از مرز به سمت اویونی و بولیوی حرکت کنید.
تله‌فریک لاپاز؛ بلندترین سیستم کابلی شهری
تله‌فریک لاپاز که با نام Mi Teleférico شناخته می‌شود، یکی از شاخص‌ترین پروژه‌های حمل‌ونقل شهری در جهان است. این سیستم کابلی در سال ۲۰۱۴ میلادی افتتاح شد و شهرهای لاپاز و ال‌آلتو (El Alto)، که حدود ۴۰۰ متر اختلاف ارتفاع دارند، به هم متصل کرد. شبکه تله‌فریک شامل ۱۰ خط و بیش از ۳۰ ایستگاه است و به‌عنوان طولانی‌ترین سیستم تله‌کابین شهری جهان شناخته می‌شود. واگن‌های این مجموعه با ظرفیت ۱۰ نفر، هر ۱۲ ثانیه یک‌بار حرکت میکنند و در ارتفاعی چشمگیر، مناظر پانورامای رشته‌کوه‌های آند و شهر پلکانی لاپاز را پیش روی مسافران قرار می‌دهند. طراحی و اجرای آن توسط شرکت Doppelmayr Garaventa Group اتریش انجام شده و نماد توسعه پایدار و حمل‌ونقل پاک در بولیوی محسوب می‌شود.
چرا باید تله‌فریک لاپاز را دید؟
تله‌فریک لاپاز یک چشم‌انداز بی‌نظیر از شهر رنگارنگ و پرجنب‌وجوش لاپاز را ارائه می‌دهد و جلوه‌ای هماهنگ از معماری مدرن و سنتی آند را به نمایش می‌گذارد. تماشای منظره کوه ایلیمانی در پس‌زمینه شهر و تجربه آرامش در ارتفاع، این مسیر را به یکی از متفاوت‌ترین جاهای دیدنی بولیوی تبدیل کرده است. علاوه بر جنبه تفریحی، این پروژه به‌عنوان نمونه‌ای موفق از نوآوری شهری، برنده جایزه Latam Smart City Award در بخش توسعه پایدار شده و بازدید از آن فرصتی برای درک پیوند میان فناوری، فرهنگ و زندگی روزمره مردم لاپاز است.
مسیرهای دسترسی به تله‌فریک لاپاز
برای رسیدن به تله‌فریک لاپاز، نخست باید خود را به شهر لاپاز، پایتخت اداری بولیوی، برسانید. پروازهای داخلی از شهرهای بزرگ بولیوی مانند سانتا کروز دلا سی‌یرا، سوکره و کوچابامبا به‌طور روزانه به فرودگاه بین‌المللی ال‌آلتو انجام می‌شوند. از فرودگاه تا ایستگاه‌های اصلی تله‌فریک، تاکسی‌ها و خطوط اتوبوس شهری در دسترس هستند. گردشگرانی که از کشورهای همسایه مانند آرژانتین یا پرو سفر میکنند، می‌توانند ابتدا با پرواز یا اتوبوس به سانتا کروز یا لاپاز بروند و سپس با سیستم تله‌فریک، به‌راحتی میان مناطق مختلف شهر حرکت کنند.
دریاچه تیتیکاکا؛ مرتفع‌ترین دریاچه قابل کشتیرانی جهان
دریاچه تیتیکاکا (Lake Titicaca)، بزرگترین دریاچه آب شیرین آمریکای جنوبی و مرتفع‌ترین دریاچه قابل کشتیرانی در جهان است که در ارتفاع ۳هزار و ۸۱۰ متر از سطح دریا قرار دارد. این دریاچه، در مرز میان دو کشور پرو و بولیوی گسترده شده و بخشی از فلات مرتفع آند را در بر می‌گیرد. تیتیکاکا با قدمتی بیش از ۳ میلیون سال، نه‌تنها یک پدیده طبیعی منحصربه‌فرد، بلکه میراثی فرهنگی و تاریخی است که در فهرست موقت میراث جهانی یونسکو قرار دارد و نشانه‌ای از پیوند دیرینه انسان و طبیعت در تمدن‌های پیشاکلمبی (Pre-Columbian civilizations) محسوب می‌شود.
ویژگی‌های دریاچه تیتیکاکا
تیتیکاکا با مساحت بیش از ۸هزار و ۳۰۰ کیلومتر مربع و عمق میانگین ۱۸۰ متر، زیستگاهی ارزشمند برای گونه‌های نادر جانوری و گیاهی به‌شمار می‌آید. آب‌های شفاف آن ترکیبی از املاح معدنی طبیعی هستند و در میان رشته‌کوه‌های پوشیده از برف آند، جلوه‌ای چشم‌نواز پدید آورده‌اند. بیش از ۲۵ رودخانه به این دریاچه می‌ریزند و تنها رود دساگوادرو (Desaguadero) خروجی طبیعی آن است. تیتیکاکا از دو بخش اصلی تشکیل شده است:
- دریاچه بزرگ‌تر به نام Chucuito
- و بخش کوچک‌تر به نام Huinaymarca که به‌وسیله تنگه تیکینا (Tiquina Strait) از هم جدا می‌شوند.
جزایری چون تائکیل (Taquile)، اوروس (Uros) و دل‌سول (Isla del Sol) نیز بخشی از اکوسیستم فرهنگی و طبیعی دریاچه به شمار می‌روند که با خانه‌های نی‌ساخته و زمین‌های پلکانی خود، نمونه‌هایی از سازگاری انسان با محیط مرتفع و خشک آند را نمایش می‌دهند.
چرا باید دریاچه تیتیکاکا را دید؟
بازدید از دریاچه تیتیکاکا فرصتی برای تماشای یکی از مقدس‌ترین چشم‌اندازهای آمریکای جنوبی است؛ جایی که اسطوره‌ها و طبیعت در هم تنیده‌اند. بنا بر باور اینکایی، خدای خورشید از آب‌های این دریاچه سر برآورد و تمدن اینکا از همین‌جا آغاز شد. امروزه، گردشگران می‌توانند در جزایر شناور اوروس با ساکنان محلی دیدار کنند، هنرهای دستی سنتی آنان را ببینند و از سکوت و آرامش شفاف‌ترین آب‌های قاره لذت ببرند. ترکیب فرهنگ زنده، معماری باستانی و چشم‌اندازهای بی‌بدیل کوهستانی، تیتیکاکا را به مکانی تبدیل کرده که همزمان روح تاریخ و عظمت طبیعت را به تصویر می‌کشد.
مسیرهای دسترسی به دریاچه تیتیکاکا
برای رسیدن به دریاچه تیتیکاکا، راحت‌ترین مسیر یک سفر زمینی حدود ۴ ساعته از شهر لاپاز در بولیوی تا شهر کوپاکابانا (Copacabana) در ساحل دریاچه است. از سمت پرو نیز مسیر از شهر پونو (Puno) آغاز می‌شود که خود دارای فرودگاه بین‌المللی جولیاکا (Juliaca) است و پروازهای منظم از شهر لیما (Lima) در پرو به آن انجام می‌شود. مسافران از آرژانتین می‌توانند ابتدا به لیما یا لاپاز پرواز کنند و سپس با اتوبوس یا قطار به تیتیکاکا برسند. برای مثال، از بوئنوس آیرس پرواز مستقیم به لیما یا لاپاز حدود ۴ تا ۵ ساعت طول می‌کشد و از آنجا ادامه مسیر زمینی امکان‌پذیر است.
جزیره دل سول؛ جزیره‌ای افسانه‌ای در دریاچه تیتیکاکا
جزیره دل سول (Isla del Sol) در قلب دریاچه تیتیکاکا و در مرز بولیوی، یکی از نواحی طبیعی و تاریخی معروف این کشور به شمار می‌رود. این جزیره با ارتفاعی بیش از ۳۸۰۰ متر از سطح دریا، در میان درخشش آبی دریاچه و چشم‌انداز کوه‌های پوشیده از برف، تصویری شگفت‌انگیز از طبیعت آند را پیش روی بازدیدکنندگان به نمایش می‌گذارد. دل سول نه‌تنها از نظر مناظر طبیعی، بلکه به‌دلیل ارتباط عمیقش با اسطوره‌های اینکاها و باور به اینکه زادگاه خدای خورشید، اینتی بوده، جایگاه مقدسی دارد. ترکیب فضای آرام روستاهای بومی، مسیرهای پیاده‌روی تاریخی و سکوت خاص جزیره، آن را به مقصدی الهام‌بخش برای گردشگران علاقه‌مند به تاریخ، فرهنگ و آرامش تبدیل کرده است.
ویژگی‌های جزیره دل سول بولیوی
دل سول با چشم‌اندازهای شفاف و آرام از دریاچه تیتیکاکا و روستاهای کوچک سنتی، فضایی اصیل و کم‌نظیر دارد. در این جزیره هیچ جاده یا وسیله نقلیه موتوری وجود ندارد و همین باعث شده که سکوت و آرامش در سراسر آن حفظ شود. مسیرهای سنگ‌فرش‌شده‌ای که از میان مزارع، دامنه‌های سبز و ویرانه‌های باستانی عبور میکنند، بازدیدکنندگان را به معابد مقدسی مانند معبد خورشید (Temple of the Sun) و ویرانه‌های اینکایی چینکانا (Inca Ruins of Chincana) می‌رسانند. معماری ساده سنگی، حضور ساکنان بومی با پوشش‌های رنگارنگ و چشم‌انداز کوه‌های کوردیلرا رئال (Cordillera Real Mountains) در پس‌زمینه، هویت فرهنگی و طبیعی جزیره را به‌خوبی نمایان می‌کند.
چرا باید جزیره دل سول را دید؟
دیدن جزیره دل سول تجربه‌ای فراتر از گردشگری معمول است. اینجا می‌توان در فضایی دور از هیاهوی شهری، ارتباطی عمیق با طبیعت و ریشه‌های تاریخی تمدن اینکا برقرار کرد. مسیرهای پیاده‌روی طولانی و مناظر درخشان دریاچه در کنار طلوع و غروب باشکوه خورشید، لحظاتی سرشار از آرامش را رقم می‌زند. همچنین در این جزیره، فرصت آشنایی با زندگی روزمره مردم بومی و آداب سنتی‌شان را خواهید داشت. به‌طور کلی می‌توان گفت که جزیره دل سول جایی است که روح ماجراجویان، علاقه‌مندان تاریخ و عاشقان طبیعت را همزمان جذب می‌کند.
مسیرهای دسترسی به جزیره دل سول
تنها راه دسترسی به جزیره دل سول مسیر آبی از شهر کوچک کوپاکابانا در ساحل دریاچه تیتیکاکا (Lake Titicaca) است. مسافران می‌توانند ابتدا از لاپاز، پایتخت بولیوی، با اتوبوس به کوپاکابانا برسند؛ سفری حدود ۴ ساعت که از میان مناظر کوهستانی چشم‌نواز می‌گذرد. همچنین، از شهرهای بزرگ پرو مانند پونو و حتی کوزکو (Cusco) در پرو نیز مسیرهای اتوبوسی شبانه به کوپاکابانا وجود دارد.
از آنجا، قایق‌ها چند بار در روز به دو بندر اصلی جزیره، یومانی (Yumani) در جنوب و چالاپامپا (Challapampa) در شمال، حرکت میکنند. با توجه به محدود بودن زمان حرکت قایق‌ها، پیشنهاد می‌شود یک یا دو شب در آنجا اقامت داشته باشید تا فرصت تماشای طلوع و غروب افسانه‌ای دل سول را از دست ندهید.
شهر سوکره؛ پایتخت سفید بولیوی
شهر سوکره (Sucre) نخستین پایتخت بولیوی و یکی از اصیل‌ترین شهرهای استعماری آمریکای جنوبی است که به‌خاطر معماری سفیدرنگ و منسجم خود لقب «شهر سفید» را گرفته است. این شهر در دامنه‌های کوه‌های سیکا سیکا (Sica Sica) و چوروکوئیا (Churuquella) واقع شده و نمونه‌ای کم‌نظیر از پیوند میان سنت‌های بومی و سبک‌های معماری اروپایی در سده‌های ۱۶ تا ۱۹ میلادی است. سوکره در سال ۱۹۹۱ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد و امروزه یکی از باارزش‌ترین گنجینه‌های تاریخی بولیوی به شمار می‌رود.
ویژگی‌های شهر سوکره
بافت تاریخی سوکره با خیابان‌های شطرنجی و ساختمان‌های سفید با بام‌های سفالی، جلوه‌ای منظم و چشم‌نواز دارد. کلیساهایی مانند سن لازارو (San Lázaro)، سن فرانسیسکو (San Francisco) و کلیسای جامع متروپولیتن که ساخت آن بیش از دو قرن طول کشید، از مهم‌ترین بناهای مذهبی این شهر هستند. بنای خانه آزادی (Casa de la Libertad) که در قرن ۱۷ میلادی ساخته شد، نقطه‌ای تاریخی است که در آن اسناد استقلال بولیوی امضا شد. تلفیق سبک‌های رنسانس، باروک و نئوکلاسیک با عناصر بومی آند، به شهر هویتی منحصربه‌فرد بخشیده است که به‌خوبی تداوم فرهنگ و معماری دوره استعمار را بازتاب می‌دهد.
چرا باید شهر سوکره را دید؟
سوکره شهری است که تاریخ در کوچه‌پس‌کوچه‌هایش نفس می‌کشد. در این شهر می‌توان همزمان با بازدید از موزه‌ها، کلیساها و دانشگاه‌های چندصدساله، فضایی آرام و اصیل را تجربه کرد که در میان شهرهای آمریکای لاتین کمتر یافت می‌شود. سوکره به‌عنوان مبدأ استقلال بولیوی اهمیت زیادی دارد و به‌سبب اصالت معماری و نگهداری بی‌نقص بناهای تاریخی نیز فرصتی برای لمس هم‌زیستی فرهنگ اروپایی و بومی در قالبی زنده و پویا فراهم می‌کند.
مسیرهای دسترسی به شهر سوکره
برای رسیدن به سوکره، آسان‌ترین مسیر از شهر لاپاز است که با پرواز حدود یک ساعت طول می‌کشد و با اتوبوس حدود ۱۲ ساعت زمان نیاز دارد. از شهر سانتا کروز د لا سیِرا نیز می‌توان با پرواز مستقیم در حدود ۴۵ دقیقه یا با طی مسیر زمینی ۱۰ ساعته به سوکره رسید. همچنین، از پوتوسی، یکی از شهرهای تاریخی نزدیک، مسیر جاده‌ای حدود ۳ ساعت زمان می‌برد.
دره اشباح؛ دشت سنگی سورئال بولیوی
دره اشباح در نزدیکی شهر لاپاز قرار دارد و با برجستگی‌های سنگی عظیم، که حاصل میلیون‌ها سال فرسایش و ذوب یخچال‌های طبیعی هستند، چشم‌اندازی فرازمینی پدید آورده است. نام Valle de las Ánimas به‌معنای «دره ارواح» یا «دره جان‌ها» از افسانه‌های محلی الهام گرفته که صخره‌های تیز و ایستاده آن را روح‌های سنگ‌شده انسان‌ها می‌دانند. فضای ساکت و رمزآلود، فرم‌های فراواقعی زمین و نزدیکی به پایتخت اداری بولیوی، این دره را به مقصدی برای طبیعت‌گردان و عکاسان تبدیل کرده است.
ویژگی‌های دره اشباح
دره اشباح مجموعه‌ای از سازه‌های طبیعی عمودی و دندانه‌دار است که از سنگ و خاک رس شکل گرفته و در میان ارتفاعات رشته‌کوه آند واقع شده‌اند. این صخره‌ها بر اثر فرسایش طولانی‌مدت و ذوب یخچال‌ها به وجود آمده‌اند و در برخی نقاط تا بیش از ۳۰ متر ارتفاع دارند. مسیرهای پیاده‌روی در میان این ستون‌های سنگی چشم‌اندازهایی شگفت‌انگیز از تضاد نور، سایه و رنگ خاک به نمایش می‌گذارد. سکوت حاکم بر دره تنها با صدای پرندگان کوهستانی مانند کاراکارا (Caracara) شکسته می‌شود که در فرهنگ بومی آیمارا، نمادی از خوش‌یمنی است.
چرا باید دره اشباح را دید؟
دره اشباح یکی از نادرترین نمونه‌های زمین‌ساختی در بولیوی است که قدم‌زدن در میان مناظر سورئال و وهم‌انگیز را به خاطره‌ای فراموش‌نشدنی تبدیل می‌کند. نزدیکی این دره به شهر لاپاز باعث می‌شود بدون سفر طولانی بتوان در کمتر از یک ساعت به آنجا رسید. این مکان نه‌تنها برای عکاسان و کوهنوردان، بلکه برای هر مسافری که به دنبال لمس سکوت و شکوه طبیعت است، ارزش دیدن دارد. هوای پاک، چشم‌انداز کوه‌های آند و حس انزوای شاعرانه دره، آن را به یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین نقاط بولیوی بدل کرده است.
مسیرهای دسترسی به دره اشباح
دره اشباح در جنوب شرقی لاپاز قرار دارد و از طریق مسیرهای شهری به‌راحتی قابل دسترسی است. از میدان سن‌فرانسیسکو (Plaza San Francisco) در مرکز لاپاز می‌توان با مینی‌بوس‌های محلی به سمت منطقه Ovejuyo حرکت کرد که حدود ۳۵ دقیقه زمان می‌برد. همچنین، گردشگران می‌توانند با استفاده از سیستم تله‌فریک لاپاز از ایستگاه Prado به ایستگاه Irpavi بروند و از آنجا با تاکسی طی ۲۰ دقیقه به ابتدای مسیر پیاده‌روی در Ovejuyo برسند.
برای مسافرانی که از شهرهای بزرگ دیگر مانند سانتاکروز یا کوچابامبا سفر میکنند، بهترین گزینه پرواز مستقیم به فرودگاه El Alto لاپاز است. از آنجا با خودرو یا تاکسی می‌توان در کمتر از یک ساعت به دره رسید. مسیر جاده‌ای از سانتاکروز به لاپاز حدود ۱۰ ساعت و از کوچابامبا حدود ۶ ساعت زمان می‌برد و برای علاقه‌مندان به سفرهای جاده‌ای نیز جذاب است.
دره ماه بولیوی؛ مناظر شگفت‌انگیز و صخره‌های فرسایشی
دره ماه (Valle de la Luna) یکی از شگفت‌انگیزترین جاهای دیدنی بولیوی و جلوه‌های طبیعی این کشور است که تنها ۱۰ کیلومتر از مرکز شهر لاپاز (La Paz) فاصله دارد. این منطقه که در منطقه مالاسا (Mallasa District) قرار گرفته، حاصل میلیون‌ها سال فرسایش خاک‌های رسی و ماسه‌سنگی است که مناظری سورئال و غیر زمینی را شکل داده‌اند. نام دره ماه را نیل آرمسترانگ (Neil Armstrong) پس از بازدید از این منطقه و شباهتش به سطح کره ماه بر آن گذاشت.
توجه داشته باشید که در لیست جاهای دیدنی شیلی نیز یک جاذبه با نام دره ماه وجود دارد که در منطقه آتاکاما قرار گرفته و با دره ماه بولیوی متفاوت است.
ویژگی‌های دره ماه بولیوی
دره ماه بولیوی دارای ستون‌ها و مخروط‌های خاکی است که بر اثر باد و باران در طول قرن‌ها پدید آمده‌اند. برخلاف بیشتر مناطق کوهستانی بولیوی، اینجا از سنگ ساخته نشده بلکه از خاک رس و ماسه تشکیل شده و رنگ‌ها از بژ تا قرمز تیره در آن به‌چشم می‌خورند. دو مسیر پیاده‌روی دایره‌ای در محوطه وجود دارد که بازدیدکنندگان را به نقاط دیدنی مختلف و سکوهای تماشای منظره، از جمله نقطه شیطان (Devil’s Point) می‌برد. علاوه‌بر این موارد، تغییر رنگ خاک در نور خورشید و سکوت محیط نیز تجربه‌ای عالی برای گردشگران رقم می‌زند.
چرا باید دره ماه بولیوی را دید؟
بازدید از دره ماه فرصتی برای مشاهده یکی از غیرمعمول‌ترین مناظر زمین‌شناسی بولیوی است. عکاسان، علاقه‌مندان به طبیعت و حتی مسافران عادی می‌توانند در این فضای ماورایی لحظاتی آرام و متفاوت را تجربه کنند. افزون بر آن، نزدیکی دره ماه به لاپاز باعث شده یکی از در دسترس‌ترین جاذبه‌های طبیعی کشور باشد.
مسیرهای دسترسی به دره ماه بولیوی
دره ماه در حدود ۴۰ دقیقه‌ای جنوب مرکز شهر لاپاز قرار دارد و به‌راحتی با تاکسی یا اتوبوس قابل دسترسی است. اتوبوس‌ها از ایستگاه‌های نزدیک کلیسای سان‌فرانسیسکو (San Francisco Church) و خیابان ساگارناگا (Sagárnaga Street) به سمت مالاسا حرکت میکنند. از دیگر شهرهای بزرگ بولیوی مانند سوکره (Sucre) یا سانتا کروز د لا سیرا (Santa Cruz de la Sierra) نیز می‌توان با پرواز یا اتوبوس به لاپاز رسید و سپس مسیر کوتاه زمینی تا دره را طی کرد.
مرکز زیستی گوئمبه؛ باغ پروانه‌ها و حیات‌وحش استوایی
مرکز زیستی گوئمبه (Biocentro Güembé) در شهر سانتاکروز بولیوی، یک مجموعه طبیعی و تفریحی ۲۴ هکتاری در آمریکای جنوبی است که در قلب منطقه‌ای گرمسیری قرار دارد و به‌عنوان بزرگترین پناهگاه پروانه‌ها در جهان شناخته می‌شود. گوئمبه با ترکیب تنوع زیستی، معماری سازگار با محیط و امکانات رفاهی گسترده، تصویری از هم‌زیستی انسان و طبیعت را برای بازدیدکنندگان به ارمغان می‌آورد.
ویژگی‌های مرکز زیستی گوئمبه
گوئمبه یک اکوسیستم زنده و پویا است؛ بازدیدکنندگان می‌توانند در مارپیساریو (Mariposario) یا گنبد پروانه‌ها قدم بزنند و از میان هزاران پروانه رنگارنگ عبور کنند یا در ارکیده‌ریو (Orquideario) یا باغ ارکیده‌ها با گونه‌های کمیاب گل‌های بومی بولیوی آشنا شوند. همچنین، زیستگاه پرندگانی مانند طوطی‌های قرمز (Scarlet Macaw)، توکان (Toucan) و طاووس در این مجموعه قرار دارد. امکانات جانبی مانند دریاچه‌های مصنوعی برای کایاک‌سواری، استخرهای آب معدنی، مسیرهای پیاده‌روی و رستوران‌های چندگانه، این پارک را به مقصدی کامل برای گردش، آموزش و استراحت تبدیل کرده است.
چرا باید مرکز زیستی گوئمبه را دید؟
بازدیدکنندگان می‌توانند ضمن لذت‌بردن از مناظر طبیعی در گوئمبه، با پروژه‌های حفاظتی گونه‌های در معرض خطر آشنا شوند و از خدمات رفاهی مانند هتل، بونگالوهای جنگلی (خانه‌های کوچک)، زمین‌های ورزشی و فضاهای مخصوص کودکان بهره ببرند. گوئمبه نه‌تنها برای گردشگران، بلکه برای علاقه‌مندان به محیط‌زیست و اکوتوریسم مقصدی الهام‌بخش محسوب می‌شود.
مسیرهای دسترسی به مرکز زیستی گوئمبه
مرکز زیستی گوئمبه در ۲۰ دقیقه‌ای مرکز شهر سانتا کروز قرار دارد و از طریق جاده پورونگو (Porongo Road) قابل دسترسی است. مسافران می‌توانند از مرکز شهر یا منطقه اکیپترول (Equipetrol) با تاکسی یا خدمات شاتل با هزینه‌ای حدود ۵۰ بولیویانو به مقصد برسند. همچنین، از فرودگاه بین‌المللی ویرو ویرو (Viru Viru International Airport) شاتل مستقیم با هزینه تقریبی ۱۰۰ بولیویانو در دسترس است. برای مسافران شهرهای دیگر مانند لاپاز یا کوچابامبا (Cochabamba)، بهترین گزینه پرواز داخلی به سانتا کروز و سپس استفاده از تاکسی یا شاتل است. مسیرهای دسترسی به گوئمبه کاملاً مشخص شده و بخشی از مسیر با جاده خاکی کوتاهی ادامه پیدا می‌کند که به ورودی مجموعه منتهی می‌شود.
جاده یونگاس شمالی؛ جاده مرگ!
جاده یونگاس شمالی (North Yungas Road) که بین شهر لاپاز و منطقه یونگاس (Yungas) در بولیوی امتداد دارد، به‌عنوان یکی از مشهورترین و خطرناک‌ترین مسیرهای کوهستانی جهان شناخته می‌شود. این جاده ۶۴ کیلومتری با شیب تند و مسیر باریک، از ارتفاعات ۴ هزار و ۸۰۰ متری گذرگاه کومبره (Cumbre Pass) تا جنگل‌های نیمه‌گرمسیری آمازون امتداد می‌یابد و در هر کیلومتر، تضاد شگفت‌انگیزی از اقلیم، مناظر طبیعی و تاریخ بولیوی را به نمایش می‌گذارد.
ویژگی‌های جاده یونگاس شمالی
این جاده که در دهه ۱۹۳۰ میلادی توسط اسیران جنگ چاگو (Chaco War) ساخته شد، تنها سه متر عرض دارد و در بسیاری از نقاط، در کنار پرتگاه‌هایی با عمق بیش از هزار متر پیش می‌رود. پیچ‌های تند، مه دائمی، ریزش آبشارها از صخره‌ها و نبود حفاظ ایمنی، جاده یونگاس را به مسیری نفس‌گیر و در عین حال حیرت‌انگیز تبدیل کرده است. در حال‌حاضر، اگرچه مسیر جدیدی برای تردد وسایل نقلیه ساخته شده، اما بخش قدیمی جاده با عنوان «جاده مرگ» به مقصد محبوبی برای دوچرخه‌سواران ماجراجو و طبیعت‌گردان تبدیل شده است.
چرا باید جاده یونگاس شمالی را دید؟
سفر در جاده یونگاس شمالی مواجهه با تاریخ، طبیعت و فرهنگ در عریان‌ترین شکل ممکن است. چشم‌اندازهای متغیر از کوه‌های برفی آند تا جنگل آمازون، روستاهای کوچک در دامنه‌ها و یادگارهای دوران استعمار، این مسیر را به سفری چندبعدی تبدیل می‌کند. گردشگرانی که با دوچرخه یا خودرو این جاده را طی میکنند، شاهد مناظر بدیع خواهند بود و با بخشی از روح ماجراجویانه و سرگذشت پرچالش مردم بولیوی نیز آشنا خواهند شد.
مسیرهای دسترسی به جاده یونگاس شمالی
برای دسترسی به جاده یونگاس شمالی، نقطه آغاز معمول شهر لاپاز است. از این شهر می‌توان با خودرو، اتوبوس یا تاکسی اشتراکی (Trufi) مسیر کوهستانی تا ابتدای جاده را طی کرد. همچنین گردشگران بین‌المللی که از بوئنوس آیرس یا کوردوبا در آرژانتین سفر میکنند، می‌توانند ابتدا با پرواز به لاپاز برسند و سپس در کمتر از دو ساعت به سمت مبدا جاده یونگاس حرکت کنند.
دریاچه لاگونا کلورادا؛ دریاچه قرمز با فلامینگوهای صورتی
لاگونا کلورادا (Laguna Colorada) یا دریاچه کلورادا در جنوب‌غربی بولیوی و در منطقه محافظت‌شده ادواردو آواروآ (Eduardo Avaroa Andean Fauna National Reserve) واقع شده است. این دریاچه کم‌عمق با رنگ قرمز مایل به نارنجی که بر اثر وجود جلبک‌ها و رسوبات معدنی ایجاد شده، چشم‌اندازی فرازمینی در دل فلات آند پدید آورده است. در ارتفاع بیش از ۴هزار و ۲۰۰ متر از سطح دریا، این تالاب نمکی زیستگاه گونه‌های نادری از فلامینگوها است و یکی از مهم‌ترین مناطق بوم‌شناختی آمریکای جنوبی به شمار می‌رود.
ویژگی‌های دریاچه کلورادا
رنگ قرمز خیره‌کننده لاگونا کلورادا، حاصل واکنش‌های شیمیایی میان رسوبات معدنی و میکروارگانیسم‌هایی است که در آب شور دریاچه رشد میکنند. در میان این سطح رنگین، جزایری از رسوبات سفید بوراکس (Borax) تضادی دیدنی با رنگ پس‌زمینه ایجاد کرده‌اند. محیط پیرامون دریاچه، پوشیده از کوه‌های آتشفشانی و بیابان‌های مرتفع است که بازتاب نور خورشید بر سطح آب، جلوه‌ای زنده و پویا به منظره می‌بخشد. این دریاچه زیبا از نظر اکولوژیکی حیاتی است؛ چراکه محل تجمع سه گونه فلامینگو از جمله فلامینگوی جیمز (James’s Flamingo) محسوب می‌شود.
چرا باید دریاچه کلورادا را دید؟
بازدید از دریاچه کلورادا فرصتی برای مشاهده یکی از اسرارآمیزترین پدیده‌های طبیعی جهان است؛ جایی که رنگ، نور و حیات به شکلی شاعرانه در هم تنیده شده‌اند. تماشای تصویری از فلامینگوها در پس‌زمینه دریاچه سرخ و کوه‌های پوشیده از برف به‌سختی در نقطه‌ای دیگر از زمین تکرار می‌شود. همچنین این منطقه در نزدیکی دشت نمکی سالار دو اویونی (Salar de Uyuni) قرار دارد و معمولاً در تورهای چند روزه، بازدید از این دو جاذبه باهم انجام می‌شود.
مسیرهای دسترسی به دریاچه لاگونا کلورادا
برای دسترسی به لاگونا کلورادا، متداول‌ترین مسیر از شهر اویونی (Uyuni) است که به‌عنوان دروازه ورود به فلات‌های مرتفع بولیوی شناخته می‌شود. مسافران می‌توانند از شهرهای بزرگ آرژانتین مانند سالتا (Salta)، خوخوی (Jujuy) یا بوئنوس آیرس ابتدا با پرواز یا اتوبوس به شهر لاپازیا اویونی برسند و از آنجا با تورهای آفرود مخصوص، مسیر حدوداً ۶ ساعته تا لاگونا کلورادا را طی کنند. مسیرهای جایگزین از کشور شیلی، به‌خصوص شهر سن پدرو د آتاکاما (San Pedro de Atacama)، نیز در دسترس است و معمولاً شامل عبور از مرزهای مرتفع آند و ورود به منطقه حفاظت‌شده ادواردو آواروآ می‌شود.
جزیره اینکاواسی؛ میزبان کاکتوس‌های غول‌پیکر
در دل دشت نمکی سالار دو اویونی، یکی از شگفت‌انگیزترین مناظر طبیعی جهان، از دل سفیدی بی‌پایان زمین سر برآورده است که جزیره اینکاواسی (Incahuasi Island) نام دارد؛ جزیره‌ای سنگی و متفاوت که بقایای یک آتشفشان باستانی و صخره‌ای مرجانی از دوران دریاچه‌ای پیشاتاریخی است و تصویری فراواقعی از ترکیب زمین‌شناسی و حیات گیاهی مقاوم را در ارتفاع ۳هزار و ۶۵۶ متری از سطح دریا به نمایش می‌گذارد.
ویژگی‌های جزیره اینکاواسی
جزیره اینکاواسی با وسعتی حدود ۲۴ هکتار، پوشیده از گونه‌ای کاکتوس غول‌پیکر به نام اچینوپسیس آتاکامنسیس (Echinopsis atacamensis) است که برخی از آن‌ها بیش از ۱۰ متر ارتفاع دارند و رشدشان تنها چند سانتی‌متر در سال است. این کاکتوس‌ها که به کاکتوس کاردون غول‌پیکر (Giant Cardon Cactus) معروف هستند، در اقلیم خشن و کم‌باران بیابان مرتفع بولیوی دوام آورده و به نمادی از سازگاری در طبیعت تبدیل شده‌اند.
این جزیره که زمانی بخشی از صخره‌های مرجانی یک دریاچه باستانی بوده، اکنون مجموعه‌ای از فسیل‌های جلبکی و سنگ‌های آتشفشانی را در خود جای داده و به مقصدی جذاب برای زمین‌شناسان و طبیعت‌گردان تبدیل شده است.
چرا باید جزیره اینکاواسی را دید؟
در جزیره اینکاواسی می‌توانید بزرگترین دشت نمکی جهان را را ببینید؛ جایی که سفیدی بی‌کران نمک با آبی آسمان در هم می‌آمیزد. در فصل باران، لایه نازکی از آب سطح آن را می‌پوشاند و جزیره همچون تکه‌ای معلق در آینه‌ای طبیعی به نظر می‌رسد. تماشای این منظره که از معدود نقاط زمین با چنین ویژگی بصری است، در کنار پیاده‌روی ۲۰ دقیقه‌ای تا قله جزیره و تماشای درختان کاکتوس کهن، بدون شک جزو خاطرات فراموش‌نشدنی شما از سفر به بولیوی خواهد بود.
مسیرهای دسترسی به جزیره اینکاواسی
برای رسیدن به جزیره اینکاواسی، ابتدا باید به شهر اویونی رفت که در جنوب غربی بولیوی قرار دارد و مبدا اصلی تورهای دشت سالار دو اویونی محسوب می‌شود. از شهر لاپاز، پایتخت بولیوی، می‌توان با پرواز یا اتوبوس شبانه در حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت به اویونی رسید. همچنین از شهرهای مرزی آرژانتین مانند سالتا و خوخوی، مسیر زمینی به سمت شهر ویلازون (Villazón) در مرز بولیوی وجود دارد؛ از آنجا می‌توان با قطار یا اتوبوس به اویونی رفت و سپس با تورهای محلی به جزیره دسترسی پیدا کرد.
بازار جادوگران؛ بازار اسرارآمیز و سنتی لاپاز
بازار جادوگران (Witches’ Market) در شهر لاپاز بولیوی واقع شده و ریشه در فرهنگ و آیین‌های مردم بومی آیمارا (Aymara) دارد. این بازار در میان خیابان‌های خیمنس (Jiménez) و لینارس (Linares)، در مجاورت خیابان ساگارناگا (Sagárnaga) و بلوار ماریشال سانتا کروز (Av. Mariscal Santa Cruz) قرار گرفته و آیین‌های کهن بولیوی، درمان‌های سنتی و اعتقادات معنوی مردم را به نمایش می‌گذارد. با مشاهده این بازار، ارتباط زنده مردم با جهان معنوی و اسطوره‌ای‌شان را به‌خوبی درک خواهید کرد.
ویژگی‌های بازار جادوگران لاپاز
بازار جادوگران پر از اجناس غیر معمول است که از دانش سنتی و باورهای کهن آیماراها شکل گرفته‌اند. در غرفه‌ها می‌توان اقلامی مانند جنین خشک‌شده لاما (llama fetus) برای تقدیم به پاچاماما (Pachamama) یا الهه زمین، منقار خشک‌شده توکان (Toucan) برای محافظت از ارواح خبیث و ترکیبات گیاهی و حیوانی گوناگون برای درمان بیماری‌ها یا رفع نفرین‌ها را یافت. میان فروشندگان، درمانگران سنتی موسوم به یاتیری‌ها (Yatiris) نیز حضور دارند که با کلاه‌های تیره و کیسه‌های برگ کوکا، شناخته می‌شوند و برای مردم بومی فال‌گیری و شفادهی انجام می‌دهند.
چرا باید بازار جادوگران را دید؟
بازدید از بازار جادوگران لاپاز به شما کمک می‌کند با فرهنگ بومی بولیوی، جایی که سنت‌های پیشا کلمبی هنوز در زندگی روزمره جریان دارند، آشنا شوید. این بازار جلوه‌ای از آیین‌های مذهبی و پزشکی سنتی است و بستری برای شناخت دیدگاه مردم نسبت به طبیعت، ارواح و نیروی مقدس زمین محسوب می‌شود. گردشگران در این مکان می‌توانند درک عمیق‌تری از جهان‌بینی مردم آیمارا به‌دست آورند.
مسیرهای دسترسی به بازار جادوگران
بازار جادوگران در مرکز شهر لاپاز واقع شده و از هر نقطه این شهر به‌راحتی با تاکسی یا سیستم تله‌فریک شهری قابل دسترسی است. مسافران از شهرهای بزرگ بولیوی مانند سانتا کروز دلا سیِرا و سوکره می‌توانند با پروازهای داخلی حدود یک‌ساعته به فرودگاه بین‌المللی ال‌آلتو (El Alto International Airport) برسند و سپس با خودرو حدود ۳۰ دقیقه تا مرکز شهر لاپاز و بازار جادوگران مسیر طی کنند. همچنین، از شهر کوپاکابانا در نزدیکی دریاچه تیتیکاکا، اتوبوس‌ها روزانه به لاپاز حرکت میکنند که حدود ۴ ساعت زمان می‌برد.
ویرانه‌های تیواناکو؛ بقایای تمدنی پیشا‌اینکایی
ویرانه‌های تیواناکو (Tiwanaku Ruins) در نزدیکی سواحل جنوبی دریاچه تیتیکاکا و در ارتفاع حدود ۳ هزار و ۸۵۰ متری از سطح دریا، یکی از مهم‌ترین محوطه‌های باستان‌شناسی در آمریکای جنوبی محسوب می‌شود. این شهر باستانی که بین سال‌های ۴۰۰ تا ۹۰۰ میلادی شکوفا شد، مرکز روحانی، سیاسی و فرهنگی یکی از بزرگترین تمدن‌های پیش از اینکا در منطقه آند بود. تیواناکو از سال ۲۰۰۰ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده و به‌عنوان یکی از شواهد ارزشمند از تمدنی پیچیده با معماری سنگی بی‌نظیر و نظام اجتماعی پیشرفته شناخته می‌شود.
ویژگی‌های ویرانه‌های تیواناکو
تیواناکو مجموعه‌ای از سازه‌های سنگی عظیم و دقیقاً تراش‌خورده است که مهندسی و سازمان اجتماعی پیشرفته دوران خود را به تصویر می‌کشد. از برجسته‌ترین بخش‌های این محوطه می‌توان به هرم آکاپانا (Akapana Pyramid) با هفت سکو، معبد کالاساسایا (Kalasasaya Temple) که به‌عنوان رصدخانه‌ای نجومی مورد استفاده قرار می‌گرفت و دروازه خورشید (Gate of the Sun) اشاره کرد که از یک تخته‌سنگ یکپارچه آندزیت (Andesite) ساخته شده و نقوش برجسته آن تقویم کشاورزی و باورهای مذهبی مردم تیواناکو را بازتاب می‌دهد. وجود سیستم‌های زهکشی زیرزمینی پیشرفته، حجاری‌های ظریف از چهره انسان و حیوان و ساختارهای مذهبی مانند معبد نیمه‌زیرزمینی (Semi-subterranean Temple) نیز نشان از شناخت عمیق ساکنان این شهر از طبیعت، مذهب و هنر دارد.
چرا باید ویرانه‌های تیواناکو را دید؟
بازدید از ویرانه‌های تیواناکو این فرصت را به شما می‌دهد که یکی از سرچشمه‌های تمدن آندی را از نزدیک ببینید و به درک عميق‌تری از ریشه‌های فرهنگی امپراتوری اینکا دست یابید. در این مکان، تاریخ، دین و علم به شکل ملموس در معماری و نمادپردازی ترکیب شده‌اند. گردشگران می‌توانند در میان سنگ‌نگاره‌های رازآلود، بناهای عظیم و چشم‌اندازهای مرتفع آلتپلانوی بولیوی (Altiplano of Bolivia) قدم بزنند و تصویری زنده از شکوه تمدنی را ببینند که هزار سال پیش از اینکاها، پایه‌گذار هنر و مهندسی آندی بوده است.
مسیرهای دسترسی به ویرانه‌های تیواناکو
تیواناکو در حدود ۷۰ کیلومتری غرب شهر لاپاز قرار دارد و دسترسی به آن از طریق جاده‌های آسفالت و مسیرهای توریستی به‌راحتی ممکن است. از لاپاز، می‌توان با اتوبوس‌های گردشگری یا تاکسی‌های بین‌شهری در کمتر از دو ساعت به محل رسید. همچنین، از شهر کوپاکابانا در ساحل دریاچه تیتیکاکا نیز مسیر مستقیم به سمت تیواناکو وجود دارد. مسافران بین‌المللی که از کشورهای همسایه مانند پرو، از شهر پونو سفر میکنند نیز می‌توانند از طریق مرز دساگوادرو (Desaguadero Border) وارد خاک بولیوی شده و مستقیماً به تیواناکو دسترسی پیدا کنند. این مسیرها، با مناظر طبیعی مرتفع و چشم‌اندازهای کوهستانی همراه هستند که خود بخشی از جذابیت سفر به این مکان تاریخی محسوب می‌شود.
مجسمه مسیح کنکوردیا؛ نماد همبستگی
مجسمه مسیح کنکوردیا (Cristo de la Concordia) بر فراز تپه سن پدرو در شهر کوچابامبا قرار دارد. این اثر باشکوه در ارتفاع ۲۶۵ متری بالاتر از سطح شهر ساخته شده و با ۴۰٫۴۴ متر ارتفاع (شامل پایه)، در میان بلندترین تندیس‌های جهان از مسیح قرار می‌گیرد. ساخت این مجسمه بین سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۴ میلادی توسط هنرمندان بولیویایی، برادران سزار و والتر تراساس پاردو (César & Wálter Terrazas Pardo)، انجام شد و یادبودی از سفر پاپ ژان پل دوم به کوچابامبا به شمار می‌رود.
ویژگی‌های مجسمه مسیح کنکوردیا
این مجسمه عظیم از بتن مسلح و فولاد ساخته شده و وزن آن حدود ۲۲۰۰ تُن است. بازوهای باز مسیح با فاصله‌ای نزدیک به ۳۳ متر از هم، نماد حمایت و صلح برای شهر کوچابامبا محسوب می‌شوند. بازدیدکنندگان می‌توانند از پله‌های داخلی مجسمه بالا رفته و از بخش‌های مختلف آن، چشم‌اندازهایی شگفت‌انگیز از دره و شهر را مشاهده کنند. سکوی دیدبانی در بالاترین نقطه مجسمه، تصویری پانوراما از تماشای غروب و مناظر شهر را پیش چشمتان به تصویر می‌کشد.
چرا باید مجسمه مسیح کنکوردیا را دید؟
مسیح کنکوردیا از نظر معنوی و حتی ابعاد و معماری اهميت قابل توجهی دارد. این مجسمه حس آرامش، ایمان و وحدت را در بازدیدکننده برمی‌انگیزد و به‌نوعی نماد همبستگی یا Concord مردم بولیوی محسوب می‌شود. تماشای کوچابامبا از ارتفاع بیش از ۲ هزار و ۸۰۰ متر از سطح دریا، با مجسمه‌ای که بازوان خود را به نشانه محافظت گسترده است، خاطره‌ای ماندگار و متفاوت از هر بنای مذهبی دیگری در آمریکای جنوبی، برایتان رقم خواهد زد.
مسیرهای دسترسی به مجسمه مسیح کنکوردیا
برای رسیدن به مجسمه مسیح کنکوردیا، می‌توان از مرکز شهر کوچابامبا با تاکسی یا اتوبوس به ورودی تپه سن پدرو رفت. بازدیدکنندگان سپس می‌توانند با استفاده از تله‌کابین یا از مسیر پله‌دار با هزار و ۳۹۹ پله به مجسمه برسند. اگر از شهرهای بزرگ آرژانتین مانند بوئنوس آیرس یا کوردوبا قصد سفر دارید، پروازهای مستقیم یا غیرمستقیم به شهر سانتا کروز دلا سیِرا در دسترس است و از آنجا می‌توان با پرواز داخلی یا اتوبوس به کوچابامبا رفت. مسیر زمینی نیز از شمال آرژانتین، از طریق مرز لاکِویِخا (La Quiaca) و شهر تاریا (Tarija) قابل دسترسی است.
کوه ریکو؛ معدن تاریخی نقره در پوتوسی
کوه ریکو (Cerro Rico) یا سرو ریکو معروف به کوه ثروتمند، یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای تاریخی بولیوی است که در نزدیکی شهر معدنی پوتوسی (Potosí) قرار دارد. این کوه با ارتفاع حدود ۴ هزار و ۷۰۰ متر از سطح دریا، از قرن ۱۶ میلادی به‌عنوان یکی از غنی‌ترین منابع نقره در جهان شناخته شد و نقش مهمی در ثروت امپراتوری اسپانیا ایفا کرد. امروزه سرو ریکو از یک سو، یادآور دوران استعمار و بهره‌کشی بوده و از سوی دیگر، به عنوان میراث جهانی یونسکو شناخته می‌شود و بازدید از آن، تجربه‌ای ژرف از تاریخ، فرهنگ و واقعیت اجتماعی بولیوی را برایتان رقم خواهد زد.
ویژگی‌های کوه سرو ریکو
در دل کوه سرو ریکو بیش از ۱۷۰ معدن به‌هم‌پیوسته وجود دارد که از قرن ۱۶ میلادی تا امروز، محل استخراج نقره و سایر فلزات بوده‌اند. این مجموعه زیرزمینی گسترده، مانند شبکه‌ای پیچیده از تونل‌ها و گذرگاه‌ها در دل زمین امتداد یافته است. گردشگران می‌توانند با تورهای تخصصی که توسط کارگران سابق معدن برگزار می‌شود، از بخشی از این معادن دیدن کنند و از نزدیک با شرایط دشوار کار، ساختار زمین‌شناسی و باورهای محلی مانند احترام به اِل تیو (El Tío) یا نماد شیطانی حاکم بر دنیای زیرزمینی، آشنا شوند. سطح کوه، با آثار حفاری، بقایای ساختمان‌های استعماری و مناظر خشک و سرخ‌رنگش، تصویر خاصی از پیوند تاریخ و طبیعت را به نمایش می‌گذارد.
چرا باید کوه سرو ریکو بولیوی را دید؟
در دل این کوه تاریخ زنده استعمار، فقر و مقاومت مردمی نهفته است که قرن‌ها آنجا کار کرده‌اند. دیدن شرایط کار معدنچیان، ادغام باورهای بومی با آیین‌های مسیحی و درک ارتباط میان ثروت طبیعی و رنج انسانی، باعث می‌شود سفر به سرو ریکو به یکی از تاثیرگذارترین بخش‌های بازدید از بولیوی تبدیل شود. این مکان نه‌تنها چشم‌اندازهای طبیعی و معماری استعماری خیره‌کننده دارد، بلکه فرصتی برای درک عمیق‌تر تاریخ اجتماعی آمریکای جنوبی خواهد بود.
مسیرهای دسترسی به کوه سرو ریکو
کوه ریکو در شهر پوتوسی قرار دارد و دسترسی به آن از چند شهر بزرگ بولیوی ممکن است. از لاپاز تا پوتوسی حدود ۵۳۰ کیلومتر فاصله است که با اتوبوس‌های بین‌شهری در حدود ۹ تا ۱۰ ساعت طی می‌شود. همچنین از سوکره، پایتخت رسمی کشور نیز می‌توان با سفر زمینی حدود ۳ ساعت به پوتوسی رسید. مسیر دیگر از سانتا کروز (Santa Cruz) است که حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت زمان می‌برد و بیشتر مناسب سفرهای طولانی یا تورهای گروهی است. پس از ورود به پوتوسی، تاکسی‌ها و تورهای محلی شما را تا پای کوه ریکو و ورودی معدن‌های اصلی هدایت میکنند.
پارک ملی تورو تورو؛ سرزمین غارها و ردپای دایناسورها
پارک ملی تورو تورو (Parque Nacional Toro Toro)، واقع در استان چارکاس (Charcas) در شمال استان پوتوسی بولیوی، جزو مناطق حفاظت‌شده این کشور است که در سال ۱۹۸۹ میلادی با هدف صیانت از اکوسیستم‌های دره‌های میان‌کوهی و میراث زمین‌شناسی و فرهنگی منطقه تأسیس شد. این پارک با وسعتی حدود ۱۶ هزار و ۵۷۰ هکتار، نمونه‌ای شاخص از تنوع زیستی و زمین‌ساختی در ارتفاعات آند به شمار می‌رود و به‌عنوان نخستین پارک ملی بولیوی که به ابتکار بخش خصوصی ایجاد شده، جایگاه مهمی در تاریخ حفاظت محیط‌زیست این کشور دارد.
ویژگی‌های پارک ملی تورو تورو
تروتورو ترکیبی از شگفتی‌های زمین‌شناسی، زیست‌محیطی و باستان‌شناسی را در خود جای داده است. بازدیدکنندگان در این پارک می‌توانند ردپای واقعی دایناسورهای دوره مزوزوئیک (Mesozoic) را مشاهده کنند، در غارهای آهکی با ساختار کارستی مانند اوماخالانتا (Caverna de Umajalanta) یا هوآکا سنکا (Huaca Senka) قدم بزنند و مناظر چشمگیر دره‌ها و آبشارهای عمیق مانند دره تروتورو را ببینند. پوشش گیاهی متنوع شامل گونه‌هایی مانند کوئینوا (Queñua) و پینه دل مونته (Pino del Monte) و حیات‌وحشی که شامل گونه‌های بومی نظیر طوطی پیشانی‌قرمز (Red-fronted Macaw) است، غنای زیستی پارک را نمایان می‌سازد.
چرا باید پارک ملی تورو تورو را دید؟
تروتورو مقصدی است علم و زیبایی در هم تنیده شده‌اند؛ جایی که بازدیدکننده می‌تواند در یک روز از رد پای دایناسورها، نقاشی‌های باستانی، غارهای زیرزمینی، مناظر کوهستانی و دره‌های عمیق دیدن کند. این پارک نخستین مقصد بولیوی است که گواهی بین‌المللی گردشگری پایدار بیوسفر از سوی سازمان یونسکو را دریافت کرده و در مسیر تبدیل‌شدن به نخستین ژئوپارک جهانی این کشور قرار دارد.
مسیرهای دسترسی به پارک ملی تورو تورو
دسترسی به پارک ملی تورو تورو معمولاً از شهر کوهستانی کوچابامبا انجام می‌شود که در فاصله حدود ۱۴۰ کیلومتری آن قرار دارد. مسیر از شهرهایی مانند کلیزا (Cliza)، آنزالدو (Anzaldo) و توکو (Toco) عبور می‌کند و با گذر از رودخانه کاین (Río Caine) به مقصد می‌رسد. البته در فصل بارندگی، عبور از این مسیر دشوارتر است. مسیر جایگزین از شهر اورورو (Oruro) آغاز می‌شود و از روستاهای بولیوار (Bolívar)، ساکاکا (Sacaca) و سن پدرو د بوئنا ویستا (San Pedro de Buena Vista) می‌گذرد.
کلیسای جامع سانتا کروز؛ بنای استعماری با برج‌های آجری
کلیسای جامع سانتا کروز، که با نام رسمی کلیسای جامع سنت لارنس (Cathedral Basilica of St. Lawrence) شناخته می‌شود، از برجسته‌ترین بناهای مذهبی در شهر سانتا کروز دِ لا سیِرا است. این سازه به‌عنوان مرکز معنوی کاتولیک‌های شرق بولیوی شناخته می‌شود و نمایانگر بخش مهمی از تاریخ معماری استعماری و تحولات فرهنگی این منطقه است. موقعیت مرکزی آن در میدان اصلی شهر، باعث شده که کلیسا نقش مهمی در بافت تاریخی و اجتماعی سانتا کروز ایفا کند.
ویژگی‌های کلیسای جامع سانتا کروز
کلیسای جامع سانتا کروز در قرن ۱۸ میلادی به‌دست اسقف رامان دِ اِربوسوس (Bishop Ramán de Herbosos) بازسازی شد و ساختار امروزی آن حاصل طراحی معمار فرانسوی فیلیپ بِرترِس (Felipe Bertres) در قرن ۱۹ میلادی است. معماری بنا ترکیبی از سبک‌های متنوع اروپایی با المان‌های محلی است و سقف‌های چوبی منقوش آن، از زیباترین جزئیات سازه محسوب می‌شوند. مصالح اصلی بنا شامل آجر و ملات آهک است که دوام چشمگیری به آن بخشیده است. در بخش داخلی، محراب اصلی با نقره‌کاری‌های اصیل متعلق به ماموریت مذهبی سن پدرو د موخوس (San Pedro de Moxos Jesuit Mission) تزئین شده که ارزش تاریخی و هنری زیادی دارد.
چرا باید کلیسای جامع سانتا کروز را دید؟
بازدید از کلیسای جامع سانتا کروز فرصتی برای لمس تاریخ و هنر مذهبی بولیوی است. این بنا تلفیقی از ایمان، هنر و میراث معماری دوران استعماری را در خود جای داده و جزئیات تزئینی آن، از جمله نقره‌کاری‌ها و نقاشی‌های سقف، هر بازدیدکننده‌ای را مجذوب خود می‌کند. علاوه بر جنبه‌های هنری، حضور در فضای کلیسا و تماشای چشم‌انداز شهر از برج ناقوس آرامش‌بخش است و در میان هیاهوی شهر، حس معنویت و سکون را تداعی می‌کند.
مسیرهای دسترسی به کلیسای جامع سانتا کروز
برای رسیدن به کلیسای جامع سانتا کروز، می‌توان از شهرهای بزرگ بولیوی مانند لاپاز یا کوچابامبا به آنجا سفر کرد. پروازهای روزانه متعددی از فرودگاه بین‌المللی ال آلتو در لاپاز و فرودگاه خورخه ویله‌گارون (Jorge Wilstermann Airport) در کوچابامبا به فرودگاه بین‌المللی ویرووایرو در سانتا کروز نیز انجام می‌شود. پس از رسیدن به شهر، کلیسا در میدان اصلی واقع شده و به‌راحتی با تاکسی یا پیاده از اکثر نقاط مرکزی شهر قابل دسترسی است.
تماشای جاهای دیدنی بولیوی با بامبو اکوتور
سفر به بولیوی، یعنی قدم‌گذاشتن به سرزمینی که هر چشم‌اندازش داستانی از شگفتی و طبیعت بکر را روایت می‌کند. با تور بولیوی بامبو اکوتور، این سفر نه فقط آسان‌تر، بلکه لذت‌بخش‌تر خواهد بود؛ چرا که این مجموعه تمام مراحل سفر، از اخذ ویزای بولیوی تا اقامت، حمل‌ونقل و برنامه‌ریزی بازدید از جاذبه‌ها را به‌صورت حرفه‌ای مدیریت می‌کند. به همین دلیل، مسافران می‌توانند بدون دغدغه، تنها به تماشای زیبایی‌های بولیوی و خلق خاطرات ماندگار برای خود و عزیزانشان فکر کنند.
سوالات متداول در مورد جاهای دیدنی بولیوی
بولیوی یک کشور کوهستانی و محصور در خشکی در قلب آمریکای جنوبی است. این کشور از شمال و شرق با برزیل، از جنوب با پاراگوئه و آرژانتین و از غرب با شیلی و پرو هم‌مرز است.
فصل خشک، از می تا اکتبر (اردیبهشت تا مهر) زمان مناسبی برای سفر است.
لاپاز مرکز سیاسی و سوکره پایتخت رسمی کشور است.
زبان رسمی اسپانیایی است؛ اما بسیاری از مردم بومی به زبانهای کچوا (Quechua) و آیمارا (Aymara) نیز صحبت میکنند.
بهترین گزینه، شرکت در تور بولیوی بامبو اکوتور است که تمام امور سفر، از اخذ ویزا تا گشت‌ها را پوشش می‌دهد.